Can't take my eyes off..

Απ΄το Μανταρινάκι μου..

Το νέο μέλος της οικογένειας ακούει στο όνομα @#$&^%#* (δηλαδή δεν ξέρουμε ακόμα) και έφτασε στο σπίτι σήμερα στις 21.30 από την Ουγγαρία (έτσι λέει το διαβατήριο). Το μικρό μου Μανταρινάκι επιθεώρησε το χώρο και τον βρήκε της αρεσκείας του. Έτσι, αποφάσισε να μείνει..Καλώς ήρθες λοιπόν..

Η αναζήτηση νονού / νονάς συνεχίζεται και η πρόταση θα παραμείνει σε ισχύ μέχρι νεωτέρας..οπότε όσοι πιστοί..κάντε την προσπάθειά σας..

Εγώ για λίγο καιρό θα πλέω σε πελάγη ευτυχίας καθώς νομίζω ότι ερωτεύτηκα..ξανά..

Μέχρι και τις φωτογραφίες απ' τις διακοπές επιτέλους αντέγραψα στο κομπιούτερ αλλά δε μου κάνουν καμία εντύπωση πια..άσε που φθινοπώριασε..

Καλό βράδυ σε όλους και σας στέλνουμε πολλά φιλιά εγώ και το Μανταρινάκι μου..(το άλλο Μανταρινάκι έφυγε για τη δουλειά..κλαψ..αλλά τώρα δε με νοιάζει γιατί έχω αυτό..χα)

Υ.Γ. Το Μανταρινάκι είναι κοριτσάκι..(εμ πώς αλλιώς)..

Nostalgia..

Νοσταλγώ..λέξη σχεδόν άηχη παρότι τρία φωνήεντα δανείζεται..σύνδεσμος λάμδα με γάμα..σύνδεσμος περίεργος..λέξη που φέρνει στο νου κατάσταση μέθης..νιρβάνας..

Νοσταλγώ τη χθεσινή νύχτα..στην ταράτσα με φόντο την Ακρόπολη και περίγυρο εσένα, εσένα, εσένα, εσένα, εσένα, εσένα, εσένα, εσένα, εσένα, εσένα, εσένα κι εσένα..

Νοσταλγώ το δώρο που δεν έδωσα, τα λόγια που δεν είπα και τα αγγίγματα που μου ξέφυγαν..τον έρωτα που χτυπά πόρτες και καρδιές αδιακρίτως..

* * * * * * * * * *

Σάββατο πρωί..στο κρεβάτι..στον υπολογιστή..στο γραφείο..στο μυαλό..στο κορμί..στη σκέψη..κάθε ένα και αλλού..κάθε αλλού και ένα..

Αντί να είσαι εδώ, κάτω απ' τη μωβ πικέ κουβέρτα, είσαι κλεισμένη στο φρούριό σου καθισμένη στη στριφογυριστή καρέκλα και μοιράζεις χαμόγελα σε αγνώστους..Αχ, ένας άγνωστος να γινόμουν για σένα πάλι μπας κι ένα μειδίαμά σου ολόδικό μου ξαναγίνει..

Νοσταλγικό πρωινό από αυτά του Σεπτέμβρη που μόνο αγκαλιές ζητούν..ευτυχώς έχουμε ακόμα αρκετά μουντά πρωινά να προλάβουμε..

* * * * *

Καλημέρες νοσταλγικές..

Εικόνα: www.chromasia.com

Σε λίγες ώρες πετάω..

Σε λίγες ώρες πετάω με το πλοίο..Φεύγω..Για φθινοπωρινές διακοπές..Κι όμως τίποτα δε μάζεψα ακόμα..Ούτε καφέ δεν ήπια..Λες να μη θέλω να πάω; Ναι καλά..

Για λίγες μέρες θα λείψω..Θα πάω να αγκιστρώσω το καμάκι μου ή να καμακώσω το αγκίστρι μου..Τέλος πάντων, δεν ξέρω πως το λένε..Εγώ στο Αγκίστρι θα πάω..εδώ δίπλα..ότι με χρειαστείς θα είμαι κοντά..λέμε τώρα..θα χάσω βέβαια τις εξελίξεις αλλά θα τις μαθαίνω από δεύτερο χέρι..γιατί τον τελευταίο καιρό υπάρχει οργασμός εξελίξεων στο φιλικό περιβάλλον..ακούς ξαδέρφη..;

Χθες πήγα στη συναυλία Πρωτοψάλτη στο Μαρούσι. Ωραία ήταν. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι δεν έβλεπα, ήμουν στριμωγμένη και πονέσαν τα πόδια μου από την ορθοστασία όλα τα άλλα ήταν υπέροχα..Εν αναμονή Αλεξίου στο Θέατρο Βράχων..τουλάχιστον εκεί πληρώσαμε εισιτήριο και μάλλον θα είναι πιο ανθρώπινα..Για να μάθεις να σκέφτεσαι διπλά τις δωρεάν συναυλίες..κωλοέλληνα..

Σας χαιρετώ λοιπόν..σας φιλώ..και αριβάρω..

Παρά-σημα

Μένουμε μαζί στο ίδιο σπίτι. Συγκατοικούμε. Υποτίθεται ότι βρισκόμαστε αρκετά, ότι μοιραζόμαστε πράγματα, ότι ζούμε παρόμοιες καταστάσεις. Υποτίθεται.

Στην ουσία των πραγμάτων νιώθω ότι δεν είμαστε μαζί, δε κοιμόμαστε μαζί, δε μοιραζόμαστε την καθημερινότητα. Μου λείπες. Πολύ. Είναι σαν να μη ζούμε μαζί. Είναι σαν να είσαι ο έρωτας του Σαββατοκύριακου. Ο πρώιμος έρωτας, ο βίαιος, ο ολοκληρωτικός. Είναι σαν να μην είσαι εδώ. σαν να μην είσαι μαζί μου. Είναι σαν να προετοιμάζομαι να σε γνωρίσω. Στο μέλλον.

Απόμακρη κι όμως τόσο κοντινή. Η ανάσα σου. Οικεία κι όμως τόσο ξένη. Η σκέψη σου. Αναμενόμενες κι όμως τόσο δελεαστικές. Οι πράξεις σου. Γιατί εσύ είσαι τόσο απόμακρη, οικεία και δελεαστική. Δυνατή σαν 10 άντρες μαζί. Τρυφερή σαν όλα τα πούπουλα του κόσμου στο κρεβάτι μου. Εκρηκτική σαν τόνους πυρομαχικών και στοργική σαν χιλιάδες μάνες. Άλλες μάνες. Διαφορετικές. Που βιάζουν τα παιδιά τους. Με βιασμούς απανωτούς και τελειωτικούς. Με βιασμούς του μυαλού που πολύ αναζητώ. Πάντα με έπαιρνες μακριά, πάντα μου έταζες ταξίδια. Δε μου είπες όμως πως δε θα σταμάταγαν ποτέ. Πώς όσο πιο κοντά σου είμαι τόσο μακρύτερα θα πρέπει να ταξιδεύω για να σε βρω.

Ο κόσμος γύρω μας μικρός. Κύκλος δίχως ακτίνα. Μηδαμινός. Τί να σου κάνει ο πληθυσμός όταν ο ενικός είναι ο αγαπημένος σου αριθμός. Εγώ. Που δύναμαι να γίνω εσύ. Όταν μέσα στα μάτια σου είμαι. Δάκρυ ποτέ δε θα γίνω γιατί το νερό το στοιχείο μου δεν είναι. Φωτιά. Στα μάτια σου. Δύο. Φωτιές να καίνε ασταμάτητα. Αειθαλή δέντρα τα χέρια σου. Πάντα να με κρατούν. Πάντα να με αντέχουν. Και μια ψυχή ξένη. Που ποτέ δε θα κατακτήσω. Στην οποία ποτέ δε θα κατοικήσω.

Κι αν ο χρόνος μου στη γη λιγοστεύει, κι αν μόνο ένα λεπτό είχα, σε σένα θα το χάριζα..

Ούστ..

Έχω πει κι άλλες φορές ότι το να γνωρίζεις ανθρώπους είναι θεραπευτικό με πολλούς τρόπους. Το να τους κάνεις μέρος της ζωής σου είναι κάποιες άλλες φορές χρονοβόρο και τελικά ανούσιο. Χρονοβόρο γιατί δεν άξιζαν το χρόνο που επένδυσες και πρέπει τώρα να τον σπαταλήσεις για να τους κάνεις πέρα χωρίς να πληγώσεις τον υπέρμετρο εγωισμό τους και τη μιδαμινή ποσότητα επιπέδου τους.

Όταν λοιπόν αποφασίζεις να κάνεις τέτοιου είδους συναντήσεις και συζητήσεις επειδή απλά κάποιος σου είπε: "δε θέλω να σκεφτεί κανείς ότι φοβάσαι να τον αντιμετωπίσεις", τότε αναγκαστικά πρέπει να πέσεις στο ίδιο επίπεδο και να μιλήσεις με λόγια κατανοητά, απλά και καθαρά για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις.

Εγώ, δυστυχώς, δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που α) είναι υπομονετικοί, β) έχουν τη θέληση και τη διάθεση να εξηγήσουν μία κατάσταση σε εκείνους που λόγο IQ είναι σχεδόν απίθανο να την καταλάβουν και γ) θέλουν να συναναστρέφονται με κατώτερα επίπεδα (για να μη πω όντα).

Θα σου είμαι ειλικρινής..το επίπεδό μου δούλεψα πολύ για να το αποκτήσω. Κουράστηκα, πώς το λένε στο χωριό σου. Γι' αυτό λοιπόν το λόγο δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να το απαρνηθώ, να το ξεχάσω ή απλά να προσποιηθώ ότι δεν υπάρχει. Θα είναι εκεί κάθε φορά που ανασαίνω, κάθε φορά που σκέφτομαι και κάθε φορά που σε "θάβω", εσένα, ανίδεη και απαίδευτη μικρή κοπέλα που είσαι κολλημένη στο παρελθόν σου, δεν έκανες τίποτα για να εξασφαλίσεις στον εαυτό σου ένα καλύτερο αύριο, δεν έχεις στόχους, δεν έχεις φίλους και γενικώς υστερείς σε πολλά. Στη δική μου τη ζωή μπορεί να μπει ο οποιοσδήποτε. Το θέμα είναι ποιος θα μείνει. Και δεν είμαι καμιά σπουδαιά. Αρχίδια είμαι. Αλλά από τα σκληρά.

Ούστ λοιπόν και άντε γαμήσου..

Η τρελή σημειώνει:

Η ανάρτηση δεν έχει καμία σχέση με τη χθεσινοβραδινή έξοδο.

Ένα φιλάκι είναι λίγο..

Όχι πως είναι άσχημη αλλά να..δεν έχει ποιότητα. Όχι δέρματος αλλά καλλιτεχνική.

Καταντά πλέον κακόγουστο αστείο να πληρώνεις τα ωραία σου λεφτάκια για να ζούνε πλουσιοπάροχα κορίτσια σαν του λόγου της. Με λίγα λόγια την ταινία Wanted αφήστε τη. Don't even bother που λένε. Κι αν τυχόν βγει Wanted 2, don't even bother twice..!


Πήγαμε χθες σε έναν πολύ cozy κινηματογράφο στο Χαλάνδρι. Το περιβάλλον ήταν ωραίο, ο κόσμος λιγοστός κι η ατμόσφαιρα δροσερή. Δυστυχώς δεν ήταν αρκετά αναπαυτικές οι θέσεις για να κοιμηθώ. Ευτυχώς όμως που δεν το έκανα γιατί στο γυρισμό σπρώχναμε..όχι ο ένας τον άλλο..το μηχανάκι. Μείναμε από λάστιχο και περπατήσαμε τρία ωραιότατα χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι..! Βέβαια, αυτό είχε και τη θετική του πλευρά μιας και γνωρίσαμε ένα πολύ ενδιαφέρον πάρκο δίπλα από το σπίτι μας που εδώ και δύο χρόνια δεν επισκεφθήκαμε ποτέ..! Είμαστε να μας κλαίνε οι ρέγγες, όπως πολύ εύστοχα έθεσε η ξαδέρφη..!

Αυτά τα νέα ως εδώ. Εύχομαι να σας έχω πιο juicy stuff τώρα που το μωρό έχει ρεπό.

Τέλος, όπως είπε ο Mahler (και άλλοι πολλοί πριν από αυτόν).."και μην ξεχνάτε..σας αγαπώ"

Υ.Γ. Τα αλλόκοτα πλάσματα κυκλοφορούν ανάμεσα στα πόδια μας. The SeX Files.