Έτσι είναι οι σχέσεις..

Έτσι είναι οι σχέσεις..άδειες..κενές..σχέσεις - θέσεις..αντιθέσεις και κυρίως υποθέσεις. Υποθέσεις που μόνος σου κάνεις και μόνος σου απαντάς..Ερωτηματικά που μόνος σου συντηρείς και μόνος σου καταδιώκεις..Καραδοκείς..Εξοντώνεσαι κι εξοντώνεις..

Γιατί τελικά έτσι είναι οι σχέσεις..μια άδεια καρέκλα που περιμένει να κάτσεις..κι όταν τις αποσκευές σου τακτοποιήσεις και τον κώλο σου βολέψεις τότε έρχονται για σένα μόνο τα παλούκια..ειδική παραγγελία..στα μέτρα σου..κι όσο κι αν τρέξεις δε θα τ' αποφύγεις..θα τα φας..εκεί που πρέπει..έτσι όπως σου πρέπει..

Το παλούκι του καθενός μπορεί να έχει άλλο όνομα..μπορεί και το ίδιο..το σημαντικό είναι ότι βρίσκεται μέσα του..και ριζώνει..και γίνεται ένα με την καθημερινότητά του..ένα με την ρουτίνα του..

Έτσι..;

Είναι η ζωή..;

Είναι η ζωή..

έρωτας

χτυποκάρδι

υγεία

δώρο

αναλώσιμο

ελεγχόμενη

ανεξέλεγκτη

δική μου

προνόμιο

φυλακή

άγγιγμα

χάδι

ματιά

κλωτσιά

αγάπη

αλληλεγγύη

φθόνος

πόνος

πόλεμος

ειρήνη

ουσία

συνουσία

μπέρδεμα

σωτηρία

υποκρισία

μαλακία

φυγή

αποφυγή

παραδοχή

άλλο

Αντέχεις..;

Δε χρειάζεται να πας μακριά για να λείπεις. Μπορεί να μην είναι καν επιλογή σου. Μπορεί την κάθε ανάσα να ρωτάς κι απάντηση να μη παίρνεις. Τότε ή όλες σου τις ελπίδες στο Θεό εναποθέτεις ή στην Τύχη (γιατί κι αυτή Θεά είναι). Μιας και τα χέρια σου λερωμένα μοιάζουν. Από κάρβουνα που κουβάλησες γι άλλων ξυλόσομπες. Πεταμένα lego που συμμάζεψες και στην αποθήκη έκρυψες..

Καλημέρα κι όποιος αντέξει

Άλλη μια μέρα που μου χρωστάει

Άλλη μια μέρα που μου χρωστάει

Να σ' επιστρέψει

Ο Μάντης..

Πήγαμε στο Μαντείο για έναν χρησμό και μας έδωσε πέντε..δάχτυλα..κατάφατσα..κατάσαρκα..

Πιες λίγο ακόμα..πιες..πιες μπας και ξεχάσεις..το Μάκη..το Σάκη..τον Τάκη..όλους..και μετά μόνος δίχως μνήμες να κοιμηθείς ήσυχος στο κρεβάτι με τα καρφιά..σα φακίρης..σα μαλάκας..Σε παίρνω και δε μου μιλάς..με κλείνεις γρήγορα..δε μπορείς λες..είσαι σε φάση..κι εγώ..δικαιολογίες..Πάρε το ρόλο σου..γίνε ο Προστάτης..γίνε ο Ήρωας..γίνε ο Αποδιοπομπαίος..γίνε ο Ερημίτης..γίνε ο Κλόουν..μα μείνε Εσύ..γιατί έτσι έχω αρχίσει μαζί σου και ΔΕ θα τελειώσω..

Γέλα..πες αστεία..πες σοβαρά..πες κάτι ή τίποτα..βάλε ταυ..βάλε σίγμα..βάλε τελεία..κοίτα το κενό και ονειρέψου πως έρχεται κι ας μην..μείνε στην ανάμνηση μιας παρατρίχα μαλακίας..μείνε μόνη σου κι Εσύ..κράτα στη μνήμη σου αριθμούς..6937..αναρωτήσου γιατί..πού..αν θα..απάντησε με τη σιωπή και κλείσε τον εαυτό σου στον κύκλο του ανικανοποίητου..αφιερώσου σε ότι δεν άξιζε και ξέχνα εμάς που σε θέλουμε κοντά μας γιατί είσαι το καλύτερο παιδί της πιάτσας..και για να είμαι πιο ακριβής..η καλύτερη psycho της πιάτσας..γιατί παντού υπάρχουν διακρίσεις..όπως και εκκρίσεις εξάλλου..

Σχετικά με Σένα..που το συναισθηματικό σου εκκρεμές σπασμένο είναι..κόλλα έχω..δυνατή..αυτή που θα σε δέσει κοντά στον εαυτό σου..και θα σε αναγκάσει να τον προσέχεις περισσότερο..να τον αγαπάς περισσότερο..να τον κάνεις να αντέχει..γιατί μάννα είσαι..και μ' ανοιχτό το στόμα οι πλανήτες περιμένουν να τραφούν..από σένα..με σένα..σ' έφαγα(ν) λάχανο..

Όσο για μένα..σας παρακαλώ δε θα θελα..

Ομαδικά..

Ξεκίνησα χθες το Group Therapy. Καλά ήταν..διαπίστωσα για ακόμα μία φορά πόσο απαράδεκτη είμαι με τον εαυτό μου και με τους άλλους και τώρα λέω να το λύσω..όχι τώρα αμέσως..σε λίγα εκατοντάδες χρόνια..

Από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που άκουσα ήταν για τα υποσυνείδητα αντανακλαστικά και ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να τα κατανοήσουμε και τελικά να τα "βάλουμε σε μία σειρά"..Επίσης, έμαθα μέσα από πολύ εύστοχα παραδείγματα και ασκήσεις ότι το υποσυνείδητο δε ξεχωρίζει τη φαντασία από την πραγματικότητα..και σοκαρίστηκα! Κι αν δεν καταλαβαίνετε τί εννοώ βάλτε με το νου σας ότι μια μαϊμού είναι στον δεξί σας ώμο..δε τη βλέπετε..; Φυσικά και τη βλέπετε και ίσως να χαμογελάτε κιόλας..Αυτή λοιπόν φίλοι μου ήταν η απλή μα τόσο λαμπρή απόδειξη ότι το υποσυνείδητό μας είναι παλαβό..!

Το moto δε: "Αγάπη για τον εαυτό είναι η αποδοχή των ατελειών σου" μπορεί να μοιάζει κοινότυπο αλλά είναι τόσο ουσιαστικό..σκεφτείτε το λίγο..όλοι παλεύουμε καθημερινά με τον εαυτό μας..να αποδεχθούμε..να συναντήσουμε..να ξεχάσουμε και να θυμηθούμε..εμάς. Η αποδοχή φαντάζει ουτοπία (σε μένα τουλάχιστον) αλλά μάλλον είναι μία πραγματικότητα..Η θεωρία λοιπόν του Adler και της ανθρώπινης εσωτερικής ελαττωματικότητας μπορεί να αντιστραφεί και να καταλήξει σε κάτι εντελώς νέο και θετικό..

Προχωράω λοιπόν, χωρίς εκπτώσεις στις πτώσεις..όπως πολύ σοφά μες στο μεθύσι και το ντέρτι του ομολόγησε ο γλυκός άνθρωπος..

Όσοι από εσάς αισθάνονται χαμένοι στο διάστημα τους προσκαλώ να πάρουν θέση..

Απογειωνόμαστε..

Χωρίς εσένα..

Χθες αργά στο μπαρ που θα μπορούσε να είναι "Το Ναυάγιο" βρέθηκα να τα πίνω με κανα-δυο-τρεις-τέσσερις τρελές κι αναρωτήθηκα πώς να είναι η ζωή χωρίς εσένα..Να είναι άδεια..ένα βαρετό σερφάρισμα στο ίντερνετ..λόγια ντεκαφεϊνέ..ένα μηδενικό χωρίς εσένα..

Σ' ένα κόσμο που φλέγεται και μια Γάζα που δε κλείνει πια πληγές επιλέγω εσένα και τη ζωή μαζί σου για να έχω δύναμη..για να αντέχω..για να είμαι εγώ..

Ένα μεγάλο κενό χωρίς εσένα που γεμίζει σα ποτήρι κρασί..ξέρεις αυτό με τα μηλαράκια και τα πορτοκαλάκια μέσα..κι ας είναι αίμα..

Συνώνυμα..

Εικόνα

Κάποτε ήμουν συνώνυμο..τώρα πια παράγωγο..και μάλιστα δίχως παραγωγικότητα..

Κάποτε σου άφηνα σημειώματα στο κομοδίνο που έγραφαν "εγώ θέλω να κοιμάμαι αγκαλιά σου ως το πρωί.."..κάποτε με φίλαγες με πάθος..κάποτε κάναμε έρωτα και μ' έλεγες ψυχή μου..κάποτε..

Τώρα οι καιροί άλλαξαν και ξαφνικά έγινα όλα αυτά που δεν αντέχεις..όλα αυτά που δε θέλεις στη ζωή σου..τώρα είναι δύσκολα..τότε ήταν ονειρικά..πώς όμως άλλαξαν..εγώ ρίχνω το φταίξιμο σε σένα κι εσύ σε μένα..και μετά ο καθένας στον εαυτό του..κλεισμένοι σε πιθάρια στενά και βρώμικα..ψυχές που βρίσκουν γαλήνη στο βούρκο..μα πώς..άραγε..

Λένε ότι ο άνθρωπος είναι δυνατός..μπορεί να ανατρέψει καταστάσεις αν θέλει..θέλει όμως..;

Δεν ξέρω πώς θα αισθανθώ αν φύγεις..δε ξέρω αν θέλω..

Δεν ξέρω πώς θα αισθανθώ αν μ' ερωτευτείς ξανά..δε ξέρω αν θέλω..

Είσαι εσύ και δεν είσαι..ένας άλλος άνθρωπος..διαφορετικός από αυτόν που ερωτεύτηκα..ένα άλλο κορμί..διαφορετικό από αυτό που μέτρησα..πόσα κοχύλια..πόσες κοιλότητες..πόσες καμπές και πόσοι βράχοι..4 - 32 - 17 - 6..όχι δε μου αρέσουν οι ζυγοί..αριθμοί..καθόλου..μπορεί αυτό να φταίει..σίγουρα αυτό φταίει..

Στην πρώτη ανάρτηση του χρόνου, που λίγη σημασία έχει για μένα, γράφω πάλι μ΄απογοήτευση..γι' όλα αυτά που δεν κατάφερα..για το ναυάγιό μου..πόσο ανόητη είμαι..

Λέξεις που δεν ειπώθηκαν γιατί δεν ήταν ικανές να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων..άνθρωποι λίγοι ν' αναλογιστούν τις ευθύνες τους..εμείς..κι όταν το τέλος πλησιάζει αναρωτιούνται σαν ηλίθιες κουκουβάγιες..κουκουβάου..

Παρόλα αυτά..Καλή Χρονιά..

Εικόνα