Λίγους μήνες μετά είναι όλα σχεδόν ίδια. Τόσο ίδια που μοιάζουν διαφορετικά. Γιατί είναι αυτό το συναίσθημα που σου προκαλεί τόσο η απόλυτη ομοιότητα όσο και η απόλυτη διαφορά. Σε ξαφνιάζουν. Και στην τωρινή φάση το ξάφνιασμα είναι τόσο καλοδεχούμενο όσο και η επίσκεψη της Τύχης.
Είναι καιρός τώρα που σκέφτομαι διάφορα (ταυτόχρονα πάντα) και άκρη δε βγάζω (περιέργως). Είναι καιρός τώρα που πολλούς από εσάς σας σκέφτομαι και μου λείπετε. Είναι επίσης καιρός που δεν έχω τί να πω και τί να μοιραστώ μιας και τα "μέτωπα" που άνοιξα είναι πλέον μη διαχειρίσιμα. Στην προσπάθεία μου λοιπόν να τα "κλείνω" ένα-ένα διαπιστώνω ότι όλη αυτή η αναταραχή ίσως μου ταιριάζει καλύτερα από τη νηνεμία..Αλλά όταν είσαι φύσει ανικανοποίητος άνθρωπος δεν μπορείς παρά να συμβιβαστείς με τον εαυτό σου και να δέχεσαι την υπερβολή σου ως φυσιολογική κατάσταση. Και πάνω απ' όλα να προσπαθείς να μένεις ήρεμος με το γεγονός ότι ενώ "μεγάλωσες πια" συνεχίζεις να κάνεις τα ΙΔΙΑ ανώριμα λάθη του παρελθόντος, ίσως και χειρότερα.
Στην ουσία των πραγμάτων όμως είμαστε καλά και παλεύουμε να γίνουμε καλύτερα. Ψυχολογικά κυρίως..
Δεν ξέρω αν τελικά ήταν ανούσια η ανάρτηση αλλά προσπαθώ να ξαναβρώ τη φόρμα μου. Γι΄αυτό κάντε λίγη υπομονή και δώστε και κανένα "σπρώξιμο"..
