Να λοιπόν πώς αλλάζουν τα πράγματα. Και ο πόνος γίνεται χαρά. Και ο φόβος γίνεται προσμονή. Χρειάζεται μόνο ένα τρεμοπαίξιμο των βλεφάρων και όλα αλλάζουν όψη. Ακόμα κι αν από μακριά φαίνονται σταθερά ενώ από κοντά ετοιμόρροπα. Εγώ προτιμώ τους πύργους της Πίζας. Είναι πιο εύπλαστοι. Πιο ευάλωτοι. Πιο κοντά μου.
2 σχόλια:
Γιατί δε φοβάσαι, γι'αυτό. Δε φοβάσαι τη ζωή, δε φοβάσαι το όνειρο, δε φοβάσαι εκείνο που φαίνεται να 'σαι!
Υ.Γ. Είσαι προσκεκλημένη σε παιχνίδι. Δεν έχω mail σου, οπότε σε ενημερώνω από εδώ.
Κι εγώ θέλωωωωωω!!!!!
Δημοσίευση σχολίου