Ούστ..

Έχω πει κι άλλες φορές ότι το να γνωρίζεις ανθρώπους είναι θεραπευτικό με πολλούς τρόπους. Το να τους κάνεις μέρος της ζωής σου είναι κάποιες άλλες φορές χρονοβόρο και τελικά ανούσιο. Χρονοβόρο γιατί δεν άξιζαν το χρόνο που επένδυσες και πρέπει τώρα να τον σπαταλήσεις για να τους κάνεις πέρα χωρίς να πληγώσεις τον υπέρμετρο εγωισμό τους και τη μιδαμινή ποσότητα επιπέδου τους.

Όταν λοιπόν αποφασίζεις να κάνεις τέτοιου είδους συναντήσεις και συζητήσεις επειδή απλά κάποιος σου είπε: "δε θέλω να σκεφτεί κανείς ότι φοβάσαι να τον αντιμετωπίσεις", τότε αναγκαστικά πρέπει να πέσεις στο ίδιο επίπεδο και να μιλήσεις με λόγια κατανοητά, απλά και καθαρά για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις.

Εγώ, δυστυχώς, δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που α) είναι υπομονετικοί, β) έχουν τη θέληση και τη διάθεση να εξηγήσουν μία κατάσταση σε εκείνους που λόγο IQ είναι σχεδόν απίθανο να την καταλάβουν και γ) θέλουν να συναναστρέφονται με κατώτερα επίπεδα (για να μη πω όντα).

Θα σου είμαι ειλικρινής..το επίπεδό μου δούλεψα πολύ για να το αποκτήσω. Κουράστηκα, πώς το λένε στο χωριό σου. Γι' αυτό λοιπόν το λόγο δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να το απαρνηθώ, να το ξεχάσω ή απλά να προσποιηθώ ότι δεν υπάρχει. Θα είναι εκεί κάθε φορά που ανασαίνω, κάθε φορά που σκέφτομαι και κάθε φορά που σε "θάβω", εσένα, ανίδεη και απαίδευτη μικρή κοπέλα που είσαι κολλημένη στο παρελθόν σου, δεν έκανες τίποτα για να εξασφαλίσεις στον εαυτό σου ένα καλύτερο αύριο, δεν έχεις στόχους, δεν έχεις φίλους και γενικώς υστερείς σε πολλά. Στη δική μου τη ζωή μπορεί να μπει ο οποιοσδήποτε. Το θέμα είναι ποιος θα μείνει. Και δεν είμαι καμιά σπουδαιά. Αρχίδια είμαι. Αλλά από τα σκληρά.

Ούστ λοιπόν και άντε γαμήσου..

Η τρελή σημειώνει:

Η ανάρτηση δεν έχει καμία σχέση με τη χθεσινοβραδινή έξοδο.