Απ' το σπίτι το παλιό..

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

Τελευταία φορά που ασχολήθηκα μαζί σου ήταν το Σάββατο 23 Μαΐου. Τότε δεν ήξερα τί θα ακολουθούσε τις επόμενες μέρες. Ήμουν σχετικά απελπισμένη κι απαισιόδοξη. Όμως, όπως πάντα συμβαίνει στο δύστυχο μαύρο, το άσπρο το πιτσιλά και το κάνει πουά..γκρι..κι έπειτα άσπρο ξανά..Σαν τα γεράνια που δεν έχουν καμία ελπίδα να παραμείνουν κόκκινα, ροζ ή μωβ γιατί οι μελισσούλες τα κάνουν όλα άσπρα..

Στο θέμα μας..

Το Σάββατο 23 Μαΐου ήταν όλα σε τάξη..τουλάχιστον τα έπιπλα κι όλα τα άψυχα..Το επόμενο όμως Σάββατο 30 Μαΐου ήταν πλέον όλα σε αταξία..Όλα όμως..Όσο για την Κυριακή 31 Μαΐου δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι ούτε να το αναφέρω διότι είχα την "ευτυχία" να ζω σ' ένα τσαντίρι..Τελικά είναι πιο ανέμελη η ακαταστασία..

Μετά από λίγο καιρό, πήραμε το καραβάκι και πήγαμε στη Σύρο όπου μείναμε στη χλιδή για τέσσερις μερούλες..Παίρναμε το πρωινό μας στη βεράντα, κάναμε το μπανάκι μας στην πισίνα και ρεμβάζαμε το απέραντο γαλάζιο..επιπροσθέτως γελάγαμε και κλαίγαμε σχεδόν ταυτόχρονα, σχεδόν ομαδικώς..άσε που ένα βράδυ φάγαμε και κιουνεφέ..ματσαλιστό..(όχι, δεν είναι τοπικό έδεσμα)..

Περισσότερες φωτογραφίες απ' τη Σύρο όταν βρω τα ψιψιψίνια..

Παρά λοιπόν την αποχή μου από τη σφαίρα μας, παρέλαβα το βραβείο μου απ' την Κόου..Αυτό είναι..να λείπεις και να δημιουργείς έλειψη ή έλλειψη ενίοτε..λέμε τώρα..

Έχω και μία πρό(σ)κληση..για αύριο, Παρασκευή 25/06/2009, θα έχουμε μπλογκοσυνάντηση στην ταράτσα του Bios..όσοι πιστοί..ξέρετε τώρα..

Σας φιλώ γλυκά,

Ονειρούλα, η Νοικοκυρά

Κι έτσι, που λέτε, προ καιρού δια μέσου δρόμου πονηρού

ξεκίνησα να κάνω ο,τι τρελό είχα φανταστεί,

μικρή είναι λέω η ζωή, το τρένο δεν το χάνω,

και όλους σας διαβεβαιώ πως ούτε το παραμικρό δε μ΄ έκανε να αλλάξω,

άντρα να βρω προσωρινό και τις βαλίτσες στο σταθμό μια νύχτα να πετάξω....