Σε χίλια δυο κομμάτια θα σκίσω τα λόγια σου
Σε χίλια δυο κομμάτια θα κοπώ
Κανένα να μη βρεις όταν με ψάξεις
Τα λόγια ποτέ δε θα είναι αρκετά
Οι πράξεις πάντα θα πονάνε
Χίλια δυο κομμάτια θα ενώσω
Για να δω τον ήλιο να ανατέλλει
Γιατί το γυαλί μπορεί να μη ξανακολλάει
Αλλά ο ήλιος πάντα ανατέλλει
Ότι θετικό νιώσεις για μένα το δηλητηριάζω
πριν καν εκφραστεί
Δυστυχώς μικρέ
Εξάλλου.." Η εμπειρία του έρωτα προκαλεί την επιστροφή σε μια αρχική συμβίωση με τη μητέρα, μια τέλεια ένωση με τα σύνορα του εγώ. Γι'αυτό ερωτευόμαστε ένα άτομο τη φορά. Η επιστροφή στο χαμένο παράδεισο δημιουργεί εκ νέου την προσδοκία ότι ο ερωτευμένος / η θα καλύψει όλες τις βρεφονηπιακές ανάγκες" Απο το βιβλίο του A. Carotenuto με τίτλο " Έρως και πάθος¨.
Ενδιαφέρουσα περίληψη εδώ.
Και αν κρίνουμε από τη σχέση μας με τις μητέρες μας τότε διαφαίνεται ξεκάθαρα πόσο καταδικασμένοι είμαστε στον έρωτα..
10 σχόλια:
και ξανά προς την δόξα τραβά. και τραβάμε.
καλημέρες πολλές και δοξασμένες!
Καλέ, τί ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή..ουφ ευτυχώς που είδα το προσωπάκι σου..ήμουν σε κομβικό σημείο..Καλημέρες άδοξες..
Μεγάλη πίκρα τα λόγια, και με πετυχαίνεις σε δύσκολη μέρα, θα αφήσω πολλές καλησπέρες!
Roadartist, λυπάμαι..εύχομαι να έρθουν και καλύτερες μέρες για όλους μας..Καλησπέρες δροσερές..
Φτάνει να βλέπεις τον ήλιο να ανατέλλει! :)
Φτάνει που ξέρω πως υπάρχεις..!!
Ωραίο κομμάτι!...
Greendim, όντως είναι πολύ ωραίο και δυνατό..Καληνύχτες κομματιασμένες..
Δημοσίευση σχολίου