Μυαλά στη δύση τους...

Πολύ εύστοχα, ο Άγγλος φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ σημείωσε: "Όταν το μυαλό είναι ακμαίο, ασχολείται με την επιστήμη. Όταν αρχίζει να κάμπτεται, στρέφεται προς την φιλοσοφία. Στη δύση του, τέλος, καταφεύγει στην πολιτική."

Ακούστε λοιπόν όλοι εσείς που νομίζετε ότι κυβερνάτε: τα καταθλιπτικά, φτωχά και υπό διάλυση μυαλά σας δεν μπορούν πλέον να καθοδηγήσουν ούτε γάιδαρο...Δεν είναι δυνατόν εκεί που η ελληνική διπλωματία δε δεχόταν καν να συζητήσει ονομασίες που περιελάμβαναν παράγωγα της λέξης Μακεδονία, τώρα να συνιστά ψυχραιμία και σοβαρότητα καθώς ετοιμάζεται να δεχτεί οποιαδήποτε σύνθετη ονομασία. Δεν είναι δυνατόν αυτοί που συνειδητά επιλέξαμε να μας εκπροσωπούν ως λαό και να πράττουν για το εθνικό μας συμφέρον, να προσπαθούν τόσο έκδηλα να πουλήσουν την ιστορία, τον πολιτισμό και τις μνήμες μας. Διαφωνώ. Καθέτως και οριζοντίως και όπως αλλιώς μπορεί να "κάτσει" η διαφωνία μου στο λαιμό τους...

How secret is this combination after all..

Δεν ξέρω τί να πω...ότι χαίρομαι ή ότι ντρέπομαι. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Ένα τραγούδι δίχως νόημα, δίχως αξιοσημείωτα φωνητικά, με φρεσκάδα και νεανική παρουσία.

Μία παρουσίαση εντελώς αδέξια και πεζή που δεν έχει κανένα κοινό στοιχείο με τον μουσικό πλούτο της χώρας μας και την πολιτιστική μας παιδεία γενικώς. Αλλά, θα μου πεις, μιλάω για την εξαίρεση ενώ ο κανόνας είναι άλλος. Μα αυτό είναι που δεν ξέρω πως να χειριστώ: τον κανόνα.

Λες να μην ασχοληθώ; Μπα, δε θα τους κάνω το χατήρι. Θα ασχολούμαι με τα πάντα, θα κρίνω, θα λέω τη γνώμη μου και θα φωνάζω δυνατά: Α Ι Σ Χ Ο Σ ! ! !

Ήλιος πανόπτης..

Υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια ηλιόλουστη μέρα; Πώς μπορείς να είσαι κατσούφης με τέτοιο ήλιο; Μπα, δεν μπορείς. Τέτοιος ήλιος μόνο θετικές σκέψεις και διαθέσεις σου προκαλεί.

Στην ελληνική μυθολογία ο Ήλιος ήταν προσωποποιημένος ως θεότητα. Οδηγούσε το πύρινο άρμα του στον ουρανό, είχε δύο αδελφές, τη θεά του φεγγαριού Σελήνη και τη θεά της αυγής Ηώ. Δεν είναι πολύ όμορφη η εικόνα αυτή; Ο Ήλιος και οι αδερφές του...

Και πώς θα μπορούσα να παραλείψω να σου πω ότι η λιακάδα μου είσαι εσύ..

Ρόδα είναι και γυρίζει..

Τη μία είσαι καλά, χαρούμενος, ευτυχισμένος και ενθουσιασμένος. Σε σύντομο χρονικό διάστημα η ρόδα γυρνά και καταντάς άρρωστος, δυσαρεστημένος, δυστυχισμένος και απαθής. Όλα στη ζωή είναι πάνω σε μία ρόδα. Οπότε είναι αναπόφευκτο να μην έρθουν τα πάνω κάτω. Μόνο που, όταν βρίσκεσαι στη μία διάθεση ή την άλλη πιστέυεις ότι θα κρατήσει για πάντα. Εκεί πρέπει να επιστρατεύεται η θετική σκέψη και η δύναμη του χαρακτήρα τα οποία θα δώσουν μια κλωστιά και θα γυρίσουν πάλι τη ρόδα. Επειδή πρέπει να γυρίσει, επειδή είναι καμιά φορά προτιμότερο να επιλέγεις εσύ πότε θα γυρίσει.

Αισθάνομαι ότι εσύ είσαι στο κέντρο της ρόδας μου. Ότι και να κάνω, όπως και να τη γυρίσω, όσο και να τη λυγίσω, είσαι εκεί. Να μου θυμίζεις αυτά που οικειοθελώς ξεχνώ, να επιδράς καταλυτικά στη σκέψη μου, να διαχειρίζεσαι τις ορέξεις μου..

Addicted

...It's like I can't breathe without you inside of me...

It's like I can't breathe

It's like I can't see anything

Nothing but you

I'm addicted to you

It's like I can't think

Without you interrupting me

In my thoughts, in my dreams

You've taken over me

It's like I'm not true

Secure the grounds for the later parade..

Between me and you there is ambivalence. Between me and my blueberry nights there is you. Between you and your blueberry nights there is always going to be me. And this is a promise, an everlasting oath, a commitment.

Secure the grounds for the lead

and the dregs of my bed

I've been sleeping

for the later parade

In the days of thunder..

In the days of thunder

In the land of the Queen

During my love rounds

Around my thoughts

In between arms, legs and kisses

Lies my passion for you

Lies the truth

Which I will never reveal

To you

I remember when we were driving..

Κάποτε κάποιος μου αφιέρωσε αυτό το τραγούδι. Μου άρεσε τόσο, το άκουσα τόσες φορές, που σχεδόν έμαθα όλους τους στίχους, ένιωσα όλους τους στίχους. Κι επειδή τόσο το άτομο που μου το αφιέρωσε όσο και το ίδιο το τραγούδι είναι τόσο δυναμικά, έφτασα να το σιγοτραγουδάω κάθε που φεύγω. Δεν έχει σημασία το μεταφορικό μέσο του κορμιού όσο αυτό της ψυχής. Κι εγώ, επιλέγω να ταξιδέψω την ψυχή μου με το άκουσμα της φωνής της Chapman. Και όχι μόνο γι αυτό. Οι στίχοι, άλλες φορές δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία κι άλλες αντικατοπτρίζουν πολύ εύστοχα την πραγματικότητα.

Πετάω στα σύννεφα..

Τί όμορφο πράγμα να πακετάρεις..Ετοιμάζεις τα πράγματά σου ενώ στην πραγματικότητα ετοιμάζεις την ψυχή σου. Για να πετάξει. Να αποστασιοποιηθεί. Να δει τα γεγονότα από άλλη οπτική γωνία. Και δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο αντικειμενική οπτική γωνία από αυτή του παραθύρου που βλέπει στα σύννεφα.

Εκεί πάνω, όταν η ζωή σου στα χέρια άλλων είναι, το βάρος είναι μικρότερο. Πιο ελαφρύ το φορτίο. Έτσι, για λίγες μόνο ώρες, αποφασίζουν αυτοί για σένα, κι εσύ απλά αφήνεσαι. Στις σκέψεις, στις λέξεις, στις εικόνες που σχηματίζεις. Και ίσως αυτές οι εικόνες να είναι οι πιο δυνατές. Αυτές που μένουν. Όχι μόνο στο μυαλό. Όχι μόνο στο βλέμμα.

Εγώ για σένα..

Είναι τόσα πολλά αυτά που θα μπορούσα να κάνω για σένα. Είναι τόσα πολλά αυτά που κάνω για σένα. Αφήνω μόνο ένα πίσω. Αυτό που σε σκοτώνει. Αυτό που στοιχειώνει τα ονειρά σου.

Μη ρωτήσεις τί δίνω για σένα, ρώτα τί παίρνω από σένα. Και είναι περισσότερα και πιο επώδυνα. Δεν ξέρω όμως τί να πω ή τί να κάνω. Γι αυτό και φεύγω. Αυτή τη φορά και κυριολεκτικά. Μήπως και βρω σε μένα αυτή που αγάπησες και στη φέρω πίσω. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι υπομονή. Και πού ξέρεις, μπορεί ο παλιός μου εαυτός να κατέβει απ' το αεροπλάνο τη Δευτέρα..

Πάμε Χαβάη με μία ρόδα...

Τί κρίμα σήμερα το απόγευμα που μπήκα στο σπίτι να μην είναι αυτή η παραλία που αντίκρυσα, στη Χαβάη....έμοιαζε πάντως ... Και τί κρίμα που δεν ήσουν από τις κοπέλες που καλωσορίζουν τους τουρίστες φορώντας μόνο ένα στεφάνι με λουλούδια στο στήθος τους...

Λευκή ευκαιρία

Λευκή ευκαιρία η σημερινή. Μία ακόμα ευκαιρία για ύπνο και αγκαλιές. Σαν αυτές τις ευκαιρίες που έρχονται και δεν προλαβαίνεις να τις πιάσεις. Ελπίζω να μην πέσεις στην παγίδα αυτή και σήμερα γιατί αχόρταγα ξύπνησε η αγάπη μου για σένα...

Παράξενη γιορτή

Παράξενη γιορτή η σημερινή. Δίχως καλεσμένους, δίχως κεράσματα, δίχως μουσική. Γιορτή δική μας. Παράξενα δική μας. Γιορτή χωρίς συμμετέχοντες. Εσύ να κοιμάσαι σα μωρό στον καναπέ του σαλονιού μας κι εγώ να γράφω για σένα αυτά που δεν τολμώ να σου πω.

Να γράφω καθώς σκέφτομαι τις φλέβες των χεριών σου. Να μη τολμώ να σου πω τί συμβαίνει μέσα μου κάθε που σε κοιτάζω. Να μην αντέχω του έρωτα τη θαλπωρή, την καταστροφική μανία του να εκπληρώνεται κάθε δειλινό στα χείλη σου. Ίσως να είναι γραφτό. Από αυτά τα παιχνίδια της μοίρας το πιο βέβαιο. Ότι εγώ θα είμαι μαζί σου, θα είμαι δική σου.

Σε άλλα χέρια νομίζεις εσύ ότι ζωγραφίζω τους χάρτες μου αλλά μόνο στα δικά σου είναι γραμμένη η ιστορία μου. Και με τις πέντε μου ζωές σε ζητώ σε λάθος δρόμους. Και τις πέντε μου ζωές αφήνω πίσω όταν τα μέσα σου αγγίζω. Πόσο καιρό προσπαθώ να τρέξω μακριά σου μάταια. Και είναι αυτή η ματαιότητα που με κάνει να σε ερωτεύομαι.