Αγναντεύοντας το μέσα..

Από καφέ ξύλο το γραφείο. Όπως και ο σταυρός των μαρτυρίων. Μωβ ο τοίχος. Όπως η λευκή ζωή μου. Ένα ροζ παιδικό ρολόι για τα χαμένα όνειρα μιας περασμένης δεκαετίας. Τόσο κοντά στην τρίτη. Πολύ μακριά από την πρώτη. Αργά. Ευτυχώς όχι πολύ.

Κοιμάσαι. Μόνη. Σ' ένα κρεβάτι που το κορμί σου λάτρεψε. Σ' ένα κρεβάτι που εξημέρωσα και δίδαξα τον πόθο. Σ' ένα κρεβάτι που δε μου ανήκει πια. Εσύ δίπλα κι εγώ πέρα. Ν' αγναντεύω το μέσα του γραφείου που πολύ δε διαφέρει από το μέσα της ψυχής.

Βιβλιοθήκη. Γεμάτη βιβλία, έγγραφα, υποχρεώσεις, ορέξεις. Καναπές-κρεβάτι. Συμπλήρωμα επαφής σε αδιάφορους καιρούς. Υπολογιστής. Κύβδιλος φίλος, άπιστος συνοδοιπόρος σε πορείες που δε χαράκτηκαν. Κάλπικες ευθύνες μιας άλλης γενιάς. Το ροζ παιδικό ρολόι χτυπά δυνατά. Με αδυναμία συχρονισμού.

Το βλέμμα στις αποτυπώσεις μας. Περασμένοι καιροί κι αυτοί. Ξεβαμμένα βλέμματα από χαρούμενες εποχές. Πότε άνοιξη, πότε φθινόπωρο και πότε χειμώνας. Πάντα όμως καλοκαίρι.

Γυμνό. Σκιαγραφημένο, ερωτικό, αληθινό.

Πτυχία. Απάτες κι οφθαλμαπάτες.

Είσαι σε μία φωτογραφία. Εσύ. Μισή. Αγναντεύεις το πέλαγος κι εγώ εσένα. Μέσα από φακούς. Μέσα από πρίσματα λοξά. Μέσα από λόγια πιστευτά. Κι όμως, τα δικά σου λόγια πάντα ορθά ήταν.

Χάρτινα είδωλα. Ηλεκτρικοί συνειρμοί. Παγωμένα δοκάρια. Ο δικός σου κορμός, το βασίλειό σου. Κι εγώ δούλος. Της δικής μου αυτοκυριαρχίας, της δικής μου αυταπάτης. Στην ίδια αυτοκρατορία δουλικό άλλων αφεντάδων. Πόσο ματαιόδοξα φιλόδοξο σχέδιο..

Έρχομαι κοντά σου. Σε θέλω. Δε σε χορταίνω. Δε σε καταναλώνω. Είσαι άυλη. Είσαι άτρωτη. Είσαι σαν εμένα όταν όλες τις δυνάμεις μου συγκρατούσα.

Είκονα: του Νίκου, μέσα απ' το τρένο, κάπου κοντά στο Βερολίνο