Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Αγναντεύοντας το μέσα..

Από καφέ ξύλο το γραφείο. Όπως και ο σταυρός των μαρτυρίων. Μωβ ο τοίχος. Όπως η λευκή ζωή μου. Ένα ροζ παιδικό ρολόι για τα χαμένα όνειρα μιας περασμένης δεκαετίας. Τόσο κοντά στην τρίτη. Πολύ μακριά από την πρώτη. Αργά. Ευτυχώς όχι πολύ.

Κοιμάσαι. Μόνη. Σ' ένα κρεβάτι που το κορμί σου λάτρεψε. Σ' ένα κρεβάτι που εξημέρωσα και δίδαξα τον πόθο. Σ' ένα κρεβάτι που δε μου ανήκει πια. Εσύ δίπλα κι εγώ πέρα. Ν' αγναντεύω το μέσα του γραφείου που πολύ δε διαφέρει από το μέσα της ψυχής.

Βιβλιοθήκη. Γεμάτη βιβλία, έγγραφα, υποχρεώσεις, ορέξεις. Καναπές-κρεβάτι. Συμπλήρωμα επαφής σε αδιάφορους καιρούς. Υπολογιστής. Κύβδιλος φίλος, άπιστος συνοδοιπόρος σε πορείες που δε χαράκτηκαν. Κάλπικες ευθύνες μιας άλλης γενιάς. Το ροζ παιδικό ρολόι χτυπά δυνατά. Με αδυναμία συχρονισμού.

Το βλέμμα στις αποτυπώσεις μας. Περασμένοι καιροί κι αυτοί. Ξεβαμμένα βλέμματα από χαρούμενες εποχές. Πότε άνοιξη, πότε φθινόπωρο και πότε χειμώνας. Πάντα όμως καλοκαίρι.

Γυμνό. Σκιαγραφημένο, ερωτικό, αληθινό.

Πτυχία. Απάτες κι οφθαλμαπάτες.

Είσαι σε μία φωτογραφία. Εσύ. Μισή. Αγναντεύεις το πέλαγος κι εγώ εσένα. Μέσα από φακούς. Μέσα από πρίσματα λοξά. Μέσα από λόγια πιστευτά. Κι όμως, τα δικά σου λόγια πάντα ορθά ήταν.

Χάρτινα είδωλα. Ηλεκτρικοί συνειρμοί. Παγωμένα δοκάρια. Ο δικός σου κορμός, το βασίλειό σου. Κι εγώ δούλος. Της δικής μου αυτοκυριαρχίας, της δικής μου αυταπάτης. Στην ίδια αυτοκρατορία δουλικό άλλων αφεντάδων. Πόσο ματαιόδοξα φιλόδοξο σχέδιο..

Έρχομαι κοντά σου. Σε θέλω. Δε σε χορταίνω. Δε σε καταναλώνω. Είσαι άυλη. Είσαι άτρωτη. Είσαι σαν εμένα όταν όλες τις δυνάμεις μου συγκρατούσα.


Είκονα: του Νίκου, μέσα απ' το τρένο, κάπου κοντά στο Βερολίνο

10 σχόλια:

DR PAKO® είπε...

Δεν ξέρω αν ζηλεύω εσένα που έχεις κάποιον(α) στη ζωή σου, έστω και αν σε βάζει σε αυτοκαταστροφικές σκέψεις, ή εκείνη, που είναι άυλη και άτρωτη!
Ελπίζω να ξαναβρείς γρήγορα τις δυνάμεις σου!!!
Τα φιλιά μου, δουλικά...

Υ.Γ.: "Μωβ ο τοίχος. Όπως η λευκή ζωή μου" με αυτό, "έγραψες"! Ή μάλλον, "ζωγράφισες"!!!

anima είπε...

Όχι άυλη Όναρ μου-γιατί αν είναι έτσι ποτέ δικιά σου δε θα μπορέσεις να την κάμεις.
Όχι άτρωτη-γιατί τα βέλη σου ποτέ δε θα καταφέρουν να την λαβώσουν.
Σώμα έχει,μορφή έχεικαι περιμένει πάνω της να γράψεις..

Καλημέρα λυπημένη...

Ταχυδρόμος! είπε...

Μπράβο στο Νίκο για τη φωτό, σε σένα για τις σκέψεις, σε μένα που σε βρήκα..

Όναρ είπε...

Γιατρούλη μου γλυκέ, είναι τόσο καταστροφικά όμορφο να έχεις άτομα σαν την Α. στη ζωή σου..μήπως να σου τη "δάνειζα" για λίγο να δεις τη γλύκα; Όχι εκείνη, τη ζωή μου δίπλα της..Καλημέρες ψυχεδελικές..

Όναρ είπε...

Anima, πάντα δικιά μου ήταν, πάντα δική της ήμουν. Γεννήθηκα για να μ' αγγίζουν οι δικές της ορμές και προετοιμαζόταν τόσα χρόνια για το δικό μου θανατηφόρο παιχνίδι. Έδιωχνε τις άμυνές και γυμνή πλέον μπροστά μου στέκεται για να την πολιορκώ. Καλημέρες μάχιμες..

Όναρ είπε...

Ταχυδρόμε, μ' αρέσει που μοιράζεις "μπράβο" σήμερα..θα ενημερώσω τον καλλιτέχνη για τα καλά σου λόγια, ενημέρωσα εμένα για τις σκέψεις που βρήκες ενδιαφέρουσες και ενημερώνω και σένα ότι τα "μπράβο" στον εαυτό μας ίσως είναι τα πιο σημαντικά..Καλημέρες επαινετικές..

One Happy Dot είπε...

Καλημερούδια...
Η φωτογραφία είναι "θολή", τραβηγμένη μέσα από ενα τρένο με το τζάμι να καλύπτει την αληθινή εικόνα. Τα λόγια σου ακολουθούν την φωτογραφία και αποκαλύπτουν μόνο όσα θέλεις εσυ να μάθουμε. Πάντα όμως όμορφα ειπωμένα, αν και με κάποια μελαγχολία. Καλό σαββατοκύριακο να έχεις... :)

Όναρ είπε...

One happy dot, η φωτογραφία, η αληθινή εικόνα, τα λόγια και οι αποκαλύψεις πρέπει να είναι θολά για να μπλέκουν το δικό τους γαϊτανάκι και να εμπνέουν..Καλημέρες πολλές & γλυκές..

Antianemikos είπε...

Φωτογραφίες παλιές και πρόσφατες... μαυρόασπρες και έγχρωμες πρόσωπα που έφυγαν παγωμένος χρόνος και συναισθήματα...
Φιλιά

Όναρ είπε...

..που φαντάζουν παλιές ενώ τόσο πρόσφατες είναι..σαν τις θύμησες..Φιλιά ανεμικά..