Δίχως άλλοθι..

Ά-λ-λ-ο-θ-ι

Να ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις ένα άλλοθι και να μη βρίσκεις..Σε λιθόστρωτο πεζοδρόμιο ν' αναζητάς τη διαφορά..στο χρώμα του αρμού..και να μη τη βρίσκεις..Σαν τις άσκοπες σκέψεις που κάνεις κοιτώντας στο πουθενά..Κι όμως να νομίζεις ότι έχεις στόχο..στο βλέμμα..

Κάνοντας το γύρο του κορμιού σου ένα ξημέρωμα αναρωτήθηκα πώς θα ήταν αν τον έκανα κανονικά χωρίς τοίχους κι αναστολές..όχι σεξουαλικές..τις άλλες..τις πιο σοβαρές..ξέρεις εσύ τώρα..

Δίχως άλλοθι να προσπαθώ το ακατόρθωτο που τόσο εύκολο φαινόταν πριν και τόσο δύσκολο τώρα..Εξάλλου το άλλοθι είναι η δικαιολογία που δε χρειαζόμαστε..όχι πια..

Εγώ κι εσύ ζούμε μαζί σε ένα παράλληλο σύμπαν..δεν είμαστε οι μόνοι..αλλά τόσο μόνοι..παράλληλα..

Εικόνα

[Πάντα] με συνοχή..

Να ρίξει Θεέ μου μια βροχή

μια καταιγίδα

να λέω φταίει η βροχή

που δε σε είδα

...

Βροχή και σήμερα

...

Μη μ' αγαπάς με συννεφιά

δεν κάνει

γιατί είναι η μέρα βροχερή

και πιάνει

...

Βρέχει στην φτωχογειτονιά

...

Here comes the rain again

...

It's the raining man

...

November rain

...

I'm singing in the rain

Και άλλα πολλά (τραγούδια..και καλά), μελαγχολικά ή μη..λες και έχει σημασία..Όταν λοιπόν όλα έχουν σημασία και όλα είναι ταυτόχρονα αδιάφορα τότε καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις αναρρώσει..

Σάββατο βράδυ στον Μουζουράκη χωρίς εξαερισμό, χωρίς τσιγάρο και χωρίς καρέκλα δεν είναι και ότι καλύτερο..Γενικά όμως η νυχτερινή ζωή της Αθήνας δεν είναι και fabulous..Είναι ο κόσμος περίεργος..είμαστε εμείς που μεγαλώνουμε..είμαστε εμείς που πάσχουμε από χρόνια κατάθλιψη χωρίς να το καταλαβαίνουμε..είναι όλα αυτά μαζί που συνθέτουν αυτό το βροχερό σκηνικό εκ των έσω..

Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο είναι πάντα παρούσα, αν και αδιάβαστη..

Προσπαθώ να βρω το νόημα, προσπαθώ να γίνω μια άλλη αλλά όλο στα ίδια επιστρέφω..Αφού δεν έχει πια νόημα γιατί δεν αποδέχομαι αυτό που είμαι..; Ε, γιατί..; Και ρωτάω εσένα γιατί εγώ δεν βρίσκω απαντήσεις και δεν θέλω και να τις βρω διότι μετά τί θα τις κάνω..; Πάντως εποικοδομητική συζήτηση και πράξη αποκλείεται οπότε ας τις αφήσω καλύτερα ερωτήσεις και κατά προτίμηση ρητορικές..; Άραγε πώς να μιλούν οι εραστές..;

Η σαφήνεια και η συνοχή των αναρτήσεών μου είναι πάλι ένα άλλο θέμα που με απασχολεί. Και σε αυτό όμως δε θα δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα γιατί είμαι σε περίοδο ανάρρωσης οπότε καταλαβαίνετε..πρέπει να κάνω ένα βήμα τη φορά και να δίνω μία απάντηση το εξάμηνο στον εαυτό μου και μία το χρόνο στους γύρω μου..

Εν κατακλείδι, υπάρχει πάντα πάνω από ένας λόγος να προσεύχεσαι να βρέξει..

photo

Από τις εφτά τις πέντε..

Άραγε εμείς επιλέγουμε τη ζωή που θα ζήσουμε ή η ζωή επιλέγει εμάς για να εκδηλωθεί..Η εκτόνωση είναι μεγάλη υπόθεση..διότι όταν συμβαίνει τελειώνει. Κάτι που δε συμβαίνει με τα συναισθήματα και τα ένστικτα. Δυστυχώς.

Κι αν το βήμα μπροστά να κάνεις αδυνατείς, κάποιο λόγο θα έχεις, δε μπορεί..Κάτι θα έχεις μέσα στο μυαλό σου που σε σταματά..τροχοπέδη στην καρδιά όμως μπαίνει..; Λέω ναι και βάζω..σαν enter πατώ το escape κι ας ξέρω ότι θα κλείσει το παράθυρο..

Στον Σεπτέμβρη που δεν πόθησα και σε μια χρονιά που δεν αγάπησα εμένα.. εκεί αφιερώνω τις πέντε από τις εφτά ζωές και μου μένουν άλλες δυο να χαραμίσω..

Πόσα ένα βλέμμα χωρά..

Πόσα ένα βλέμμα χωρά και πόσα αφήνει απ' έξω..

Στην αυλή του σπιτιού που δεν έμεινε κανείς..



Ειλικρινής..

Πέρα από σένα που πάντα ήσουν και πάντα θα παραμένεις..

Τελικά πόσα ένα βλέμμα χωρά και πόσα απ' έξω αφήνει ..

Δε θα άλλαζα τίποτα..δε θα έκανα τίποτα πια..γιατί ο εσωτερικός εγκλωβισμός είναι πιο ισχυρός από τον εξωτερικό..Επειδή η φωτιά μαίνεται σε όλα τα μέτωπα..κι εγώ δεν έχω κουράγιο να σβήσω τις εστίες με κλαδιά..όλα τόσα ίδια μα τόσο διαφορετικά καμμένα..τίποτα όπως τότε που είχα την ελπίδα..που ήμουν κοντά σου..

Τελικά, η Λευκή Ζωή μου είναι σε πλήρη αρμονία με τους λευκούς τοίχους..κι ας κρέμασα τα κάδρα..

Αχ αυτή η υπερβολή μου..

Καημός..

Οι καημοί στη ζωή έρχονται και φεύγουν..έρχονται σα σίφουνες και φεύγουν σα λιακάδες που ποτέ δε καταφέρνουν να σου θυμίσουν την κακοκαιρία..έτσι είναι..ότι ξαφνικά έρχεται..ξαφνικά φεύγει..απ' τα μάτια και απ' την καρδιά..εκτός κι αν σε έχει βαφτίσει..

Δεν έχω όνομα..ούτε μορφή..δεν έχω σκέψεις..ούτε συναισθήματα..νιώθω φτερό..στον άνεμο των εξελίξεων..που δεν εξελίσσονται..αδύναμες κι αυτές..σαν εμένα..σα φτερό..

Θα ήθελα πολύ να είμαι η γη κάποιου..να με καλλιεργεί και να ανταποδίδω..με καρπούς και όχι μόνο..με αγαθά..δίχως κόπο να ευδοκιμώ..σε όποιο κλίμα..τους καρπούς μου..

Κι αν αυτό το μείνε έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου θα πω φύγε για να εξιλεωθώ..φύγε λοιπόν..απλά φύγε..

Κόψε..

Τι άλλαξε; Τι χάλασε;

Λες και πάνω στο διάφανο φως

μελάνι στάλαξε.

Πού χάνεσαι;

Πού τρέχει το βλέμμα;

Ποια αλήθεια μου κρύβει ο καπνός

ή μήπως κρύβει ψέμα;

Θα κοιτώ στα μάτια σου

θα ρωτάω μέχρι να μου πεις

θα χτυπώ στα βράχια σου

ως το τέλος της σιωπής.

Κόψε και μοίρασε στα δύο

πάντα η αγάπη θέλει δύο,

δυο να γελούν στο ίδιο αστείο

δυο να ζεσταίνουνε το κρύο

δυο να μοιράζονται αμαρτία και θεό.

Κόψε και μοίρασε στα δυο

πάντα η αγάπη θέλει δυο

δυο μονομάχους στο πεδίο

δυο στο μαζί και στο αντίο

δυο να μοιράζονται τα πάντα

ή το κενό.

Τι ξέφτισε; Τι έσπασε;

Λες και επάνω μου χούφτες γυαλιά η νύχτα πέταξε.

Ποιος έφταιξε και ποιον ν`αθωώσω;

Να σε πάρω ξανά αγκαλιά

ή μήπως να θυμώσω

Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου

Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος

Εκτέλεση: Ελεονώρα Ζουγανέλη

Άλμπουμ: ΕΛΑ (2008)

Είπες..

Είπες ότι τα όνειρα τ' αληθινά όνειρα αληθινά ονειρεύονται. Κι εγώ λέω ότι από τότε που σε γνώρισα κάτι άλλαξε στο σύμπαν. Σίγουρα έμεινε με λιγότερες πευκοβελόνες αλλά δε νομίζω να δυσανασχετεί γι' αυτό..Ίσως η εμμονή σου με τα μικρά γράμματα και τις τελείες να δηλώνει τη μετριοφροσύνη σου. Ίσως πάλι να δηλώνει την ανάγκη σου για λίγα και καλά. Αλλά πού να τα βρεις..

Όσο ψάχνεις και δεν τα βρίσκεις τόσο θέλω να σου τα δώσω εγώ. Να σου τα στείλω σε γράμμα συστημένο δίχως στοιχεία αποστολέα. Γιατί με κάνεις καλύτερο άνθρωπο. Γιατί η ευαισθησία σου ξεπερνά κάθε όριο προσμονής αλλά και ανοχής πολλές φορές. Γιατί το βλέμμα σου πολλά λέει κι ακόμα περισσότερα αποφεύγει να υποσχεθεί. Σε όλους. Μα κυριώς σε σένα. Κι όλες τις αντιπροσωπευτικές σου εικόνες να κρατήσω θέλω φυλαγμένες στους θύλακες της μνήμης μου και να τις ανακτώ και να σου τις παρουσιάζω όποτε εσύ το χρειάζεσαι..

Μη ρωτάς γιατί..Επειδή σε σκέφτομαι συχνά και προσεύχομαι να είσαι καλά..Με έναν ιδιαίτερο τρόπο..μου λείπεις κάθε μέρα που δε σε ακούω..κάθε μέρα που δε σε νιώθω κοντά μου..

Τα όνειρα τ' αληθινά δεν υπάρχουν πια μωρό μου..

Πάρε-Δώσε..

Δώσε μου..

Το πιο κόκκινο φιλί της λήθης σου..τον πιο βαθύ αναστεναγμό του πόθου σου..το πιο τρυφερό χαμόγελο των κοιλοτήτων σου..τις πιο μεγάλες διαδρομές των χεριών σου..το πιο ηδονικό βλέμμα των κοριτσιών που έλιωσαν στα χέρια σου..

Πάρε μου..

Όλες τις ανάσες που μου απέμειναν για να ζω κοντά σου..όλα τα θέλω που δε θα με αφήσεις να διεκδικήσω..όλα τα πάθη που δε θα προλάβω να σου αποκαλύψω..όλα τα υγρά μονοπάτια των αδιεξόδων μου..όλα τα μέτρα της απόστασής μας..

Απο-λογισμός..

Ήταν Σεπτέμβρης, σε μια πλατεία. Βραδάκι. Ήσουν εκεί και διψούσες για νέες περιπέτειες. Όπως κάνεις πάντα από τότε. Ασταμάτητα προσπαθείς να ικανοποιήσεις τη ματαιοδοξία σου και βρίσκεις μόνο κενό γύρω και μέσα σου. Μόνη μένεις να κάνεις αναρτήσεις τα ξημερώματα γι' αγάπες φανταστικές, για να νομίζεις ότι έχεις ζωή. Για να κρύβεις το λίγο πίσω από στίχους εξίσου λίγους αλλά πάντα ευφάνταστους. Για να προσπαθείς να πλασάρεις το πολύ σου στον κανένα. Είσαι καταραμένη. Φυλακισμένη στην ίδια σου τη φυλακή, τον εαυτό σου.

Είχες την ευκαιρία σου μαζί μου. Ξανά και ξανά. Μία και δύο και τρεις. Πάντα την είχες γιατί πάντα κάτι άλλο μου έδειχνες. Πιο ελπιδοφόρο, πιο ειλικρινές. Αλλά πάντα κατέστρεφες την εικόνα σου αυτή τσαλακώνοντας με τα χέρια σου και το τελευταίο απομεινάρι αυτοσεβασμού. Με τα πολλά και τα λίγα κατάντησες ένα φάντασμα. Εμφανίζεσαι νύχτα, μεταμορφώνεσαι σε αράχνη και πλέκεις στα δίχτυα σου ανήμπορους συναισθηματικά ποιητές για να κάνεις το κέφι σου. Πάλι. Τα ίδια απ' την αρχή.

Αυτό που περιμένω από σένα είναι να καταλάβεις. Ότι η ζωή μας είναι μικρή για ψέμματα. Είναι μικρή για εντυπωσιασμούς. Αυτό που περιμένω από σένα είναι μια συγγνώμη στον εαυτό σου και μια αλλαγή πλεύσης. Προς την αλήθεια. Και μόνο. Βγες απ΄το σκοτάδι. Ξημέρωσε. Κι ας μη μου πεις καλημέρα.

Απ' το σπίτι το παλιό..

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

Τελευταία φορά που ασχολήθηκα μαζί σου ήταν το Σάββατο 23 Μαΐου. Τότε δεν ήξερα τί θα ακολουθούσε τις επόμενες μέρες. Ήμουν σχετικά απελπισμένη κι απαισιόδοξη. Όμως, όπως πάντα συμβαίνει στο δύστυχο μαύρο, το άσπρο το πιτσιλά και το κάνει πουά..γκρι..κι έπειτα άσπρο ξανά..Σαν τα γεράνια που δεν έχουν καμία ελπίδα να παραμείνουν κόκκινα, ροζ ή μωβ γιατί οι μελισσούλες τα κάνουν όλα άσπρα..

Στο θέμα μας..

Το Σάββατο 23 Μαΐου ήταν όλα σε τάξη..τουλάχιστον τα έπιπλα κι όλα τα άψυχα..Το επόμενο όμως Σάββατο 30 Μαΐου ήταν πλέον όλα σε αταξία..Όλα όμως..Όσο για την Κυριακή 31 Μαΐου δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι ούτε να το αναφέρω διότι είχα την "ευτυχία" να ζω σ' ένα τσαντίρι..Τελικά είναι πιο ανέμελη η ακαταστασία..

Μετά από λίγο καιρό, πήραμε το καραβάκι και πήγαμε στη Σύρο όπου μείναμε στη χλιδή για τέσσερις μερούλες..Παίρναμε το πρωινό μας στη βεράντα, κάναμε το μπανάκι μας στην πισίνα και ρεμβάζαμε το απέραντο γαλάζιο..επιπροσθέτως γελάγαμε και κλαίγαμε σχεδόν ταυτόχρονα, σχεδόν ομαδικώς..άσε που ένα βράδυ φάγαμε και κιουνεφέ..ματσαλιστό..(όχι, δεν είναι τοπικό έδεσμα)..

Περισσότερες φωτογραφίες απ' τη Σύρο όταν βρω τα ψιψιψίνια..

Παρά λοιπόν την αποχή μου από τη σφαίρα μας, παρέλαβα το βραβείο μου απ' την Κόου..Αυτό είναι..να λείπεις και να δημιουργείς έλειψη ή έλλειψη ενίοτε..λέμε τώρα..

Έχω και μία πρό(σ)κληση..για αύριο, Παρασκευή 25/06/2009, θα έχουμε μπλογκοσυνάντηση στην ταράτσα του Bios..όσοι πιστοί..ξέρετε τώρα..

Σας φιλώ γλυκά,

Ονειρούλα, η Νοικοκυρά

Κι έτσι, που λέτε, προ καιρού δια μέσου δρόμου πονηρού

ξεκίνησα να κάνω ο,τι τρελό είχα φανταστεί,

μικρή είναι λέω η ζωή, το τρένο δεν το χάνω,

και όλους σας διαβεβαιώ πως ούτε το παραμικρό δε μ΄ έκανε να αλλάξω,

άντρα να βρω προσωρινό και τις βαλίτσες στο σταθμό μια νύχτα να πετάξω....

Randajad..

Περιπλανόμενος σε χώρους και χρόνους..

Περιπλανόμενος στο μπορεί και στο ίσως..

Περιπλανόμενος στο ερώτημα..

Περιπλανόμενος στο τίμημα..

Περιπλανόμενος στη Σύρο..

Περιπλανόμενος και τελικά περιπλεκόμενος..

* Αναμένοντας την πρώτη καλοκαιρινή εξόρμηση..

Μετά από καιρό..

Μετά από καιρό, σα δολοφόνος, ξαναγυρνώ..Εδώ που ξεκίνησα..εδώ που σε γνώρισα..Κομμάτια....
Κι όμως πάλι απ΄την αρχή ή απ΄τη μέση αλλά ποτέ στο τέλος..γιατί πρέπει προς κάπου να οδεύεις..σπασμένα οράματα

Αν κάτι άλλαξε είναι ο καιρός..δυσκόλεψε..μίκρυνε..μαζί σου πάντα κινδυνεύω..

Κι αν όλα πήγαν καλά ή στραβά δεν έχει σημασία..σημασία έχει ότι ακόμα αναπνέω..ότι ακόμα ψάχνω και ότι ακόμα θέλω..τα ίδια κομμάτια..στα ίδια μάτια..

Ένα βράδυ διαβάζαμε απειλές..

Κι ένα άλλο τις υλοποιήσαμε..

Οι συγκυρίες λίγες κι ανίκανες να αποδόσουν την τεράστια διάσταση των πραγμάτων και ενίοτε των ψυχών..κι αν δεν καταλαβαίνεις τί θέλω να πω δεν πειράζει..ούτε κι εγώ..

Μπορεί απόψε στις 9:20 μ.μ. να αισθάνεσαι μελαγχολία..μπορεί στις 9:21 μ.μ. να αισθάνεσαι χαρά..μπορεί σε κάποιο συνδυασμό να αισθανθείς ευτυχία..μαγκιά είναι να αφήνεσαι και όχι να κρύβεσαι..κυρίως απ΄τον εαυτό σου..

Στους δύσκολους καιρούς του σήμερα αντέχουμε..δίχως ποιότητα και - τώρα πια - δίχως ποσότητα..κι αν στο μυαλό σου έχεις φιλοσοφικές μαλακίες να τις βγάλεις..η ζωή είναι απλή..όπως τα συναισθήματα και οι άνθρωποι..απλούστατοι..αρκεί να μυρίσεις..

Την Άνοιξη..

Και όχι μόνο..

Τα ξαναλέμε..

9:25 μ.μ.

Μα εγώ έχω εσένα..

Εικόνα

Κάποτε, το μαύρο λαγουδάκι κυνηγούσε το καφέ. Ήρθε όμως ένα παιδάκι κι έφαγε το καφέ λαγουδάκι. Έτσι, το μαύρο λαγουδάκι δεν είχε ποιον να κυνηγήσει. Έχασε η ζωή του το νόημά της κι έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη. Κόκκινα, ροζ, κίτρινα, άσπρα λαγουδάκια πέρναγαν πολλά. Κανένα όμως δεν του έκανε εντύπωση. Γιατί το νόημα της ζωής του ήταν καφέ.

Πόσα μπορεί ν' αλλάξει ένα χρώμα. Και τελικά, πόσα μπορεί να χαλάσει ένας άνθρωπος..

Όταν λες ότι έχεις παρέα τη μοναξιά σου τί ακριβώς εννοείς..; Είναι σαν να εξιστορείς το συμβάν με τους Κύκλωπες και τον Κανένα..; Δηλαδή ο Κανένας γίνεται Κάποιος και το Τίποτα μεταμορφώνεται σε Κάτι..; Κι όλα αυτά χρειάζονται μαγικό ραβδί ή ένα απλό Άμπρα Κατάμπρα..;

Η παρομοίωση της εκδρομής ή η εκδρομή της παρομοίωσης..

Σαν το τηλέφωνο που δεν έκανες..

Σαν το πρωί που αναγκαστικά ήρθε..

Σαν την εκδρομή που δεν πήγες και δεν θα πας..

Σαν όλα αυτά που ζεις καθημερινά..

Σαν όλα αυτά που προσπερνάς..

Σαν..

Η ζωή καταντά κάποιες στιγμές παρομοίωση..

Η ώρα σου..

Για σένα που ανυπομονούσες τόσο πολύ να ασχοληθώ μαζί σου..ήρθε η ώρα σου..


Αλλά επειδή αύριο βράδυ έχω να κάνω πιο σημαντικά πράγματα από αυτά τα ποταπά λέω να συμμετέχω με τρέλα στις 20.30 στην εκστρατεία ενάντια στην υπερθέρμανση του τωρινού μας πλανήτη. Μιας και όταν βρέχω στάζει οξύ και μολύνει το περιβάλλον λέω να κάνω κάτι καλό - ή μάλλον - κάτι καλύτερο..Μα, μην ανησυχείς, θα σε επισκεφτώ μια μέρα στο σπίτι να τα πούμε..όλοι μαζί..και η γυναίκα-πράμα και οι περίοικοι..ήρεμα και πολιτισμένα όπως σου αρμόζει..και να σε δω εκεί μάγκα μου..ήρθε η ώρα σου σου λέω..Εσύ μη σταματάς - συνέχισε να χτυπιέσαι και να προσπαθείς να πείσεις ότι δεν είσαι σκέτη μούχλα, δυσωδία - κοινώς Ομόνοια - αν και η πλατεία είναι μακράν πιο συμπαθητική από εσένα..

Και αφού τελείωσα με τις γκρίνιες θα ήθελα να δείξω το καλό μου πρόσωπο και να σας ενημερώσω ότι αύριο θα συμμετέχω ενεργά στην Ώρα της Γης. Είναι από τα πιο θετικά πράγματα που θα μου συμβούν αυτή την εβδομάδα και χαίρομαι πολύ που θα συνεισφέρω σε μία τόσο σημαντική κίνηση για τη Γη. Εύχομαι όλοι εσείς οι δραστήριοι και ενημερωμένοι bloggers να κάνετε το ίδιο..

Κατά τα άλλα, όλα καλά..ας πούμε τώρα για να είμαστε και θετικοί άνθρωποι με καλό κά(ρ)μα..Τα δύο μικρά κορίτσια μου συμβιώνουν αρμονικά, το τραύμα της Έρρικα επουλώνεται κι η ζωή τραβά την ανηφόρα..για άλλους ομαλά και άλλους εντελώς ανώμαλα..τώρα πώς γίνεται το ομαλό και το ανώμαλο να συγκατοικήσουν, να μοιραστούν, να ορίσουν και να διεκδικήσουν δεν έχω βρει ακόμα..και ούτε πρόκειται..


Όσο για τους νέους ανθρώπους που εισβάλλουν στη ζωή σου έχω να σου δώσω μία και μόνο συμβουλή: δείξε εμπιστοσύνη..Σε τόσους και τόσους έδειξες όλο αυτό τον καιρό και σε απογοήτευσαν..τί νόημα έχει ακόμα μία..ευκαιρία για απογοήτευση..

Τελικά τίποτα δεν έχει νόημα και όλα έχουν..Περαστικοί και προσωρινοί σ' αυτή τη ζωή πορευόμαστε διαλέγοντας λάθος δρόμους..με οδηγό τη σάρκα και κακό σύμβουλο το αίμα..

Καλό Σαββατοκύριακο ΘΑ έχουμε..με τον ένα ή τον άλλο τρόπο..

Έρρικα η 2η..

Δεύτερη όχι λόγω ποιότητας αλλά λόγω προτεραιότητας..

Αυτή λοιπόν είναι η μικρή Έρρικα, 4,5 μηνών, ημίαιμο Ποιμενικό με τέλειο σαβουάρ βιβρ..Είναι πολύ υπάκουη, αυτόνομη, έξυπνη και δυστυχώς πληγωμένη..Τη βρήκαμε την Κυριακή στο πάρκο που κάνει τη βόλτα της η Πριγκήπισσά μας..

Ήταν χτυπημένη και πεινασμένη..την πήραμε σπίτι, την κάναμε μπανάκι και φροντίσαμε το τραύμα της..χθες την πήγαμε στο Γιατρούλη όπου έκανε καλύτερη δουλειά από εμάς και από σήμερα αρχίσαμε αντιβίωση..οπότε, σε καμιά βδομαδούλα θα είναι έτοιμη, εμβολιασμένη και τσιπαρισμένη.

Ψάχνουμε για την Έρρικα σπίτι με ανθρώπους που θεωρούν ότι τα ζώα έχουν τα ίδια δικαιώματα με εμάς αλλά τις μισές υποχρεώσεις και θα μας επιτρέπουν να την επισκεπτόμαστε..

Ως τότε τα κορίτσια θα κάνουν καλή παρέα και θα ονειρεύονται πλάι-πλάι..

Σας παρακαλώ..

Εγώ δεν ήθελα αλλά η Roadartist το ανέφερε στο τελευταίο σχόλιο..

Γι' αυτό λοιπόν μέχρι να βρω κάτι ποιοτικό να γράψω..



Στο αφιερώνω..εξαιρετικά..το τραγουδάκι καλέ..

Τις Κυριακές της Αποκριάς..

Τις Κυριακές της Αποκριάς τις περνάς όμορφα..ξεκούραστα..λέμε τώρα..Τις περνάς με φίλους και γνωστούς, με σχέσεις κι υποσχέσεις..σε παραλίες..τρώγοντας ψάρια και πίνοντας ούζα..χύνοντας φαρμάκι..ή όχι..

Τις Κυριακές της Αποκριάς φοράς το εργαλείο (για να κάνω και το σχετικό λινκ με το τραγούδι) και παίρνεις σβάρνα τα κωλόμπαρα..είναι κι αυτός ένας ποιοτικός τρόπος αντι-διασκέδασης..Γιατί όλα χρειάζονται στη ζωή..και η Αΐντα και ο Mahler της..χαχα..

Καλό υπόλοιπο τριημέρου σε όλους..

Εικόνα

Υ.Γ. Εγώ είμαι στη φωτό..μετά από πολλά solarium..γιατί μόνο αυτό μας χωρίζει από την επιτυχία κορίτσια..

Τις Κυριακές..

Μετά από το "ξέφρενο" Cabaret Party της Παρασκευής και της "τρελής" δουλειάς του Σαββάτου έπρεπε να ξεκουραστούμε..

Έτσι η Κυριακή μας πέρασε κάπως έτσι..

Καλή Εβδομάδα ΘΑ έχουμε (κατά Mahler ευαγγέλιο)

και

Καλό Χειμώνα ΗΔΗ έχουμε..

Καλημέρες..

Εικόνα

Θα ήμουν τουλάχιστον αγνώμων να μην έκανα ποστ σήμερα.. Και ξέρετε όλοι καλά πως είμαι τόσο ευγενικός, ανώτερος, μορφωμένος, σωστός άνθρωπος..Οπότε θα ήθελα να αναφερθώ στη χθεσινή βραδιά και να πω ότι επιτέλους το όνειρο έγινε πραγματικότητα και συνάντησα την υπέροχη Τελίτσα ΜΟΥ (πλέον)..Φυσικά ήταν και άλλοι αξιόλογοι άνθρωποι μαζί μας αλλά θα διατηρήσω την ανωνυμία τους για ευνόητους (;) λόγους..



Διαπίστωσα λοιπόν ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που ταιριάζουμε..που μπορούμε να μοιραστούμε, να δώσουμε, να πάρουμε, να διεκδικήσουμε και να γυρίσουμε σπίτι μας με αίσθημα πληρότητας (σχετικής πάντα) και όχι κενού..Μπορεί πάλι να είναι σαν εκείνους που γνωρίζεις, ενθουσιάζεσαι κι έπειτα "τρως την πίκρα"..αλλά πάντα ξεκινάμε με τις καλύτερες προθέσεις..



Έτσι λοιπόν κι εγώ καλωσορίζω σήμερα τους νέους μου φίλους κι εύχομαι να παραμείνουν στη ζωή μου..

ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ Κ.Ε.Φ.Ι.

Έτσι είναι οι σχέσεις..

Έτσι είναι οι σχέσεις..άδειες..κενές..σχέσεις - θέσεις..αντιθέσεις και κυρίως υποθέσεις. Υποθέσεις που μόνος σου κάνεις και μόνος σου απαντάς..Ερωτηματικά που μόνος σου συντηρείς και μόνος σου καταδιώκεις..Καραδοκείς..Εξοντώνεσαι κι εξοντώνεις..

Γιατί τελικά έτσι είναι οι σχέσεις..μια άδεια καρέκλα που περιμένει να κάτσεις..κι όταν τις αποσκευές σου τακτοποιήσεις και τον κώλο σου βολέψεις τότε έρχονται για σένα μόνο τα παλούκια..ειδική παραγγελία..στα μέτρα σου..κι όσο κι αν τρέξεις δε θα τ' αποφύγεις..θα τα φας..εκεί που πρέπει..έτσι όπως σου πρέπει..

Το παλούκι του καθενός μπορεί να έχει άλλο όνομα..μπορεί και το ίδιο..το σημαντικό είναι ότι βρίσκεται μέσα του..και ριζώνει..και γίνεται ένα με την καθημερινότητά του..ένα με την ρουτίνα του..

Έτσι..;

Είναι η ζωή..;

Είναι η ζωή..

έρωτας

χτυποκάρδι

υγεία

δώρο

αναλώσιμο

ελεγχόμενη

ανεξέλεγκτη

δική μου

προνόμιο

φυλακή

άγγιγμα

χάδι

ματιά

κλωτσιά

αγάπη

αλληλεγγύη

φθόνος

πόνος

πόλεμος

ειρήνη

ουσία

συνουσία

μπέρδεμα

σωτηρία

υποκρισία

μαλακία

φυγή

αποφυγή

παραδοχή

άλλο

Αντέχεις..;

Δε χρειάζεται να πας μακριά για να λείπεις. Μπορεί να μην είναι καν επιλογή σου. Μπορεί την κάθε ανάσα να ρωτάς κι απάντηση να μη παίρνεις. Τότε ή όλες σου τις ελπίδες στο Θεό εναποθέτεις ή στην Τύχη (γιατί κι αυτή Θεά είναι). Μιας και τα χέρια σου λερωμένα μοιάζουν. Από κάρβουνα που κουβάλησες γι άλλων ξυλόσομπες. Πεταμένα lego που συμμάζεψες και στην αποθήκη έκρυψες..

Καλημέρα κι όποιος αντέξει

Άλλη μια μέρα που μου χρωστάει

Άλλη μια μέρα που μου χρωστάει

Να σ' επιστρέψει

Ο Μάντης..

Πήγαμε στο Μαντείο για έναν χρησμό και μας έδωσε πέντε..δάχτυλα..κατάφατσα..κατάσαρκα..

Πιες λίγο ακόμα..πιες..πιες μπας και ξεχάσεις..το Μάκη..το Σάκη..τον Τάκη..όλους..και μετά μόνος δίχως μνήμες να κοιμηθείς ήσυχος στο κρεβάτι με τα καρφιά..σα φακίρης..σα μαλάκας..Σε παίρνω και δε μου μιλάς..με κλείνεις γρήγορα..δε μπορείς λες..είσαι σε φάση..κι εγώ..δικαιολογίες..Πάρε το ρόλο σου..γίνε ο Προστάτης..γίνε ο Ήρωας..γίνε ο Αποδιοπομπαίος..γίνε ο Ερημίτης..γίνε ο Κλόουν..μα μείνε Εσύ..γιατί έτσι έχω αρχίσει μαζί σου και ΔΕ θα τελειώσω..

Γέλα..πες αστεία..πες σοβαρά..πες κάτι ή τίποτα..βάλε ταυ..βάλε σίγμα..βάλε τελεία..κοίτα το κενό και ονειρέψου πως έρχεται κι ας μην..μείνε στην ανάμνηση μιας παρατρίχα μαλακίας..μείνε μόνη σου κι Εσύ..κράτα στη μνήμη σου αριθμούς..6937..αναρωτήσου γιατί..πού..αν θα..απάντησε με τη σιωπή και κλείσε τον εαυτό σου στον κύκλο του ανικανοποίητου..αφιερώσου σε ότι δεν άξιζε και ξέχνα εμάς που σε θέλουμε κοντά μας γιατί είσαι το καλύτερο παιδί της πιάτσας..και για να είμαι πιο ακριβής..η καλύτερη psycho της πιάτσας..γιατί παντού υπάρχουν διακρίσεις..όπως και εκκρίσεις εξάλλου..

Σχετικά με Σένα..που το συναισθηματικό σου εκκρεμές σπασμένο είναι..κόλλα έχω..δυνατή..αυτή που θα σε δέσει κοντά στον εαυτό σου..και θα σε αναγκάσει να τον προσέχεις περισσότερο..να τον αγαπάς περισσότερο..να τον κάνεις να αντέχει..γιατί μάννα είσαι..και μ' ανοιχτό το στόμα οι πλανήτες περιμένουν να τραφούν..από σένα..με σένα..σ' έφαγα(ν) λάχανο..

Όσο για μένα..σας παρακαλώ δε θα θελα..

Ομαδικά..

Ξεκίνησα χθες το Group Therapy. Καλά ήταν..διαπίστωσα για ακόμα μία φορά πόσο απαράδεκτη είμαι με τον εαυτό μου και με τους άλλους και τώρα λέω να το λύσω..όχι τώρα αμέσως..σε λίγα εκατοντάδες χρόνια..

Από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που άκουσα ήταν για τα υποσυνείδητα αντανακλαστικά και ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να τα κατανοήσουμε και τελικά να τα "βάλουμε σε μία σειρά"..Επίσης, έμαθα μέσα από πολύ εύστοχα παραδείγματα και ασκήσεις ότι το υποσυνείδητο δε ξεχωρίζει τη φαντασία από την πραγματικότητα..και σοκαρίστηκα! Κι αν δεν καταλαβαίνετε τί εννοώ βάλτε με το νου σας ότι μια μαϊμού είναι στον δεξί σας ώμο..δε τη βλέπετε..; Φυσικά και τη βλέπετε και ίσως να χαμογελάτε κιόλας..Αυτή λοιπόν φίλοι μου ήταν η απλή μα τόσο λαμπρή απόδειξη ότι το υποσυνείδητό μας είναι παλαβό..!

Το moto δε: "Αγάπη για τον εαυτό είναι η αποδοχή των ατελειών σου" μπορεί να μοιάζει κοινότυπο αλλά είναι τόσο ουσιαστικό..σκεφτείτε το λίγο..όλοι παλεύουμε καθημερινά με τον εαυτό μας..να αποδεχθούμε..να συναντήσουμε..να ξεχάσουμε και να θυμηθούμε..εμάς. Η αποδοχή φαντάζει ουτοπία (σε μένα τουλάχιστον) αλλά μάλλον είναι μία πραγματικότητα..Η θεωρία λοιπόν του Adler και της ανθρώπινης εσωτερικής ελαττωματικότητας μπορεί να αντιστραφεί και να καταλήξει σε κάτι εντελώς νέο και θετικό..

Προχωράω λοιπόν, χωρίς εκπτώσεις στις πτώσεις..όπως πολύ σοφά μες στο μεθύσι και το ντέρτι του ομολόγησε ο γλυκός άνθρωπος..

Όσοι από εσάς αισθάνονται χαμένοι στο διάστημα τους προσκαλώ να πάρουν θέση..

Απογειωνόμαστε..

Χωρίς εσένα..

Χθες αργά στο μπαρ που θα μπορούσε να είναι "Το Ναυάγιο" βρέθηκα να τα πίνω με κανα-δυο-τρεις-τέσσερις τρελές κι αναρωτήθηκα πώς να είναι η ζωή χωρίς εσένα..Να είναι άδεια..ένα βαρετό σερφάρισμα στο ίντερνετ..λόγια ντεκαφεϊνέ..ένα μηδενικό χωρίς εσένα..

Σ' ένα κόσμο που φλέγεται και μια Γάζα που δε κλείνει πια πληγές επιλέγω εσένα και τη ζωή μαζί σου για να έχω δύναμη..για να αντέχω..για να είμαι εγώ..

Ένα μεγάλο κενό χωρίς εσένα που γεμίζει σα ποτήρι κρασί..ξέρεις αυτό με τα μηλαράκια και τα πορτοκαλάκια μέσα..κι ας είναι αίμα..

Συνώνυμα..

Εικόνα

Κάποτε ήμουν συνώνυμο..τώρα πια παράγωγο..και μάλιστα δίχως παραγωγικότητα..

Κάποτε σου άφηνα σημειώματα στο κομοδίνο που έγραφαν "εγώ θέλω να κοιμάμαι αγκαλιά σου ως το πρωί.."..κάποτε με φίλαγες με πάθος..κάποτε κάναμε έρωτα και μ' έλεγες ψυχή μου..κάποτε..

Τώρα οι καιροί άλλαξαν και ξαφνικά έγινα όλα αυτά που δεν αντέχεις..όλα αυτά που δε θέλεις στη ζωή σου..τώρα είναι δύσκολα..τότε ήταν ονειρικά..πώς όμως άλλαξαν..εγώ ρίχνω το φταίξιμο σε σένα κι εσύ σε μένα..και μετά ο καθένας στον εαυτό του..κλεισμένοι σε πιθάρια στενά και βρώμικα..ψυχές που βρίσκουν γαλήνη στο βούρκο..μα πώς..άραγε..

Λένε ότι ο άνθρωπος είναι δυνατός..μπορεί να ανατρέψει καταστάσεις αν θέλει..θέλει όμως..;

Δεν ξέρω πώς θα αισθανθώ αν φύγεις..δε ξέρω αν θέλω..

Δεν ξέρω πώς θα αισθανθώ αν μ' ερωτευτείς ξανά..δε ξέρω αν θέλω..

Είσαι εσύ και δεν είσαι..ένας άλλος άνθρωπος..διαφορετικός από αυτόν που ερωτεύτηκα..ένα άλλο κορμί..διαφορετικό από αυτό που μέτρησα..πόσα κοχύλια..πόσες κοιλότητες..πόσες καμπές και πόσοι βράχοι..4 - 32 - 17 - 6..όχι δε μου αρέσουν οι ζυγοί..αριθμοί..καθόλου..μπορεί αυτό να φταίει..σίγουρα αυτό φταίει..

Στην πρώτη ανάρτηση του χρόνου, που λίγη σημασία έχει για μένα, γράφω πάλι μ΄απογοήτευση..γι' όλα αυτά που δεν κατάφερα..για το ναυάγιό μου..πόσο ανόητη είμαι..

Λέξεις που δεν ειπώθηκαν γιατί δεν ήταν ικανές να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων..άνθρωποι λίγοι ν' αναλογιστούν τις ευθύνες τους..εμείς..κι όταν το τέλος πλησιάζει αναρωτιούνται σαν ηλίθιες κουκουβάγιες..κουκουβάου..

Παρόλα αυτά..Καλή Χρονιά..

Εικόνα