Κόψε..

Τι άλλαξε; Τι χάλασε;

Λες και πάνω στο διάφανο φως

μελάνι στάλαξε.

Πού χάνεσαι;

Πού τρέχει το βλέμμα;

Ποια αλήθεια μου κρύβει ο καπνός

ή μήπως κρύβει ψέμα;

Θα κοιτώ στα μάτια σου

θα ρωτάω μέχρι να μου πεις

θα χτυπώ στα βράχια σου

ως το τέλος της σιωπής.

Κόψε και μοίρασε στα δύο

πάντα η αγάπη θέλει δύο,

δυο να γελούν στο ίδιο αστείο

δυο να ζεσταίνουνε το κρύο

δυο να μοιράζονται αμαρτία και θεό.

Κόψε και μοίρασε στα δυο

πάντα η αγάπη θέλει δυο

δυο μονομάχους στο πεδίο

δυο στο μαζί και στο αντίο

δυο να μοιράζονται τα πάντα

ή το κενό.

Τι ξέφτισε; Τι έσπασε;

Λες και επάνω μου χούφτες γυαλιά η νύχτα πέταξε.

Ποιος έφταιξε και ποιον ν`αθωώσω;

Να σε πάρω ξανά αγκαλιά

ή μήπως να θυμώσω

Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου

Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος

Εκτέλεση: Ελεονώρα Ζουγανέλη

Άλμπουμ: ΕΛΑ (2008)

Είπες..

Είπες ότι τα όνειρα τ' αληθινά όνειρα αληθινά ονειρεύονται. Κι εγώ λέω ότι από τότε που σε γνώρισα κάτι άλλαξε στο σύμπαν. Σίγουρα έμεινε με λιγότερες πευκοβελόνες αλλά δε νομίζω να δυσανασχετεί γι' αυτό..Ίσως η εμμονή σου με τα μικρά γράμματα και τις τελείες να δηλώνει τη μετριοφροσύνη σου. Ίσως πάλι να δηλώνει την ανάγκη σου για λίγα και καλά. Αλλά πού να τα βρεις..

Όσο ψάχνεις και δεν τα βρίσκεις τόσο θέλω να σου τα δώσω εγώ. Να σου τα στείλω σε γράμμα συστημένο δίχως στοιχεία αποστολέα. Γιατί με κάνεις καλύτερο άνθρωπο. Γιατί η ευαισθησία σου ξεπερνά κάθε όριο προσμονής αλλά και ανοχής πολλές φορές. Γιατί το βλέμμα σου πολλά λέει κι ακόμα περισσότερα αποφεύγει να υποσχεθεί. Σε όλους. Μα κυριώς σε σένα. Κι όλες τις αντιπροσωπευτικές σου εικόνες να κρατήσω θέλω φυλαγμένες στους θύλακες της μνήμης μου και να τις ανακτώ και να σου τις παρουσιάζω όποτε εσύ το χρειάζεσαι..

Μη ρωτάς γιατί..Επειδή σε σκέφτομαι συχνά και προσεύχομαι να είσαι καλά..Με έναν ιδιαίτερο τρόπο..μου λείπεις κάθε μέρα που δε σε ακούω..κάθε μέρα που δε σε νιώθω κοντά μου..

Τα όνειρα τ' αληθινά δεν υπάρχουν πια μωρό μου..

Πάρε-Δώσε..

Δώσε μου..

Το πιο κόκκινο φιλί της λήθης σου..τον πιο βαθύ αναστεναγμό του πόθου σου..το πιο τρυφερό χαμόγελο των κοιλοτήτων σου..τις πιο μεγάλες διαδρομές των χεριών σου..το πιο ηδονικό βλέμμα των κοριτσιών που έλιωσαν στα χέρια σου..

Πάρε μου..

Όλες τις ανάσες που μου απέμειναν για να ζω κοντά σου..όλα τα θέλω που δε θα με αφήσεις να διεκδικήσω..όλα τα πάθη που δε θα προλάβω να σου αποκαλύψω..όλα τα υγρά μονοπάτια των αδιεξόδων μου..όλα τα μέτρα της απόστασής μας..

Απο-λογισμός..

Ήταν Σεπτέμβρης, σε μια πλατεία. Βραδάκι. Ήσουν εκεί και διψούσες για νέες περιπέτειες. Όπως κάνεις πάντα από τότε. Ασταμάτητα προσπαθείς να ικανοποιήσεις τη ματαιοδοξία σου και βρίσκεις μόνο κενό γύρω και μέσα σου. Μόνη μένεις να κάνεις αναρτήσεις τα ξημερώματα γι' αγάπες φανταστικές, για να νομίζεις ότι έχεις ζωή. Για να κρύβεις το λίγο πίσω από στίχους εξίσου λίγους αλλά πάντα ευφάνταστους. Για να προσπαθείς να πλασάρεις το πολύ σου στον κανένα. Είσαι καταραμένη. Φυλακισμένη στην ίδια σου τη φυλακή, τον εαυτό σου.

Είχες την ευκαιρία σου μαζί μου. Ξανά και ξανά. Μία και δύο και τρεις. Πάντα την είχες γιατί πάντα κάτι άλλο μου έδειχνες. Πιο ελπιδοφόρο, πιο ειλικρινές. Αλλά πάντα κατέστρεφες την εικόνα σου αυτή τσαλακώνοντας με τα χέρια σου και το τελευταίο απομεινάρι αυτοσεβασμού. Με τα πολλά και τα λίγα κατάντησες ένα φάντασμα. Εμφανίζεσαι νύχτα, μεταμορφώνεσαι σε αράχνη και πλέκεις στα δίχτυα σου ανήμπορους συναισθηματικά ποιητές για να κάνεις το κέφι σου. Πάλι. Τα ίδια απ' την αρχή.

Αυτό που περιμένω από σένα είναι να καταλάβεις. Ότι η ζωή μας είναι μικρή για ψέμματα. Είναι μικρή για εντυπωσιασμούς. Αυτό που περιμένω από σένα είναι μια συγγνώμη στον εαυτό σου και μια αλλαγή πλεύσης. Προς την αλήθεια. Και μόνο. Βγες απ΄το σκοτάδι. Ξημέρωσε. Κι ας μη μου πεις καλημέρα.