Ανόητα παιχνίδια

Ας πούμε ότι ζεις σε μία άλλη χώρα. Και ας πούμε ότι κάποια στιγμή γυρνάς στο πατρικό σου σπίτι στην Ελλάδα και βρίσκεσαι στη σοφίτα. Εκεί υπάρχει ένα μεγάλο μπαούλο που είχες κλειδώσει πριν φύγεις γράμματα, φωτογραφίες, σκέψεις, έρωτες, απόπειρες. Έπειτα λοιπόν από τόσα χρόνια στην ξενιτιά αισθάνεσαι έτοιμος να ανοίξεις το μπαούλο και να αναβιώσεις το παρελθόν. Αλήθεια όμως, αναβιώνεται το παρελθόν; Επιλέγεις πότε και ποιο παρελθόν θα ξαναγυρίσει; Και απ' την άλλη, βιώνεται το παρόν; Αναβιώνεται στο μέλλον;

Εγώ το παρελθόν με σένα το ξέχασα. Το παρόν ήταν τόσο σύντομο που δεν διαθέτει τα προσόντα να θεωρείται ανάμνηση. Το μέλλον μαζί σου ανύπαρκτο. Άρα, πώς να ζήσω; Πώς να ζήσω μ' εμένα και, το κυριότερο, πώς να ζήσω με σένα..

Πίσω στο μπαούλο. Κάθε λοιπόν που αισθάνομαι ότι με ασφάλεια κλειδώνω τις αναμνήσεις μου στο μπαούλο της σοφίτας, κάθε που δυνατή κι αλώβητη προχωρώ παρακάτω, καταστρέφομαι. Σπάω. Σε τόσα πολλά, μικρά κομματάκια τα οποία ούτε να σκουπίσω δε μπορώ. Μόνο που υπάρχουν, με εκνευρίζουν. Γιατί είναι τόσα πολλά. Ούτε εγώ αλλά ούτε ο εγωισμός μου μπορούν να με σώσουν. Και κείτομαι ανήμπορη στη δίνη της υπερβολής μου. Στη λαίλαπα της ασυδοσίας μου. Στην καταθλιπτική μανία του alter ego μου. Κι έτσι σπασμένη, με τσιρότα και γάζες, με σελοτέιπ και συρραπτικά, παριστάνω τη γυναίκα αράχνη. Μόνο που ποτέ δεν υπολογίζω ότι τα δικά μου δίχτυα είναι και τα πιο επικίνδυνα. Και πιάνομαι και σ' αυτά. Κι αν γοργόνα θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου και να ωραιοποιώ τις καταστάσεις, ξέρω καλά ότι ψεύδομαι ασυστόλως και στον καθρέφτη δεν κοιτώ. Δεν έχω είδωλο. Δεν έχω φωτεινότητα. Όλες οι ρυθμίσεις μου αποσυντονίζονται. Και πάλι απ' την αρχή. Και μάλιστα χωρίς back-up. Πόσο μαλάκας είμαι..