Τετάρτη 5 Μαρτίου 2008

Ανόητα παιχνίδια

Ας πούμε ότι ζεις σε μία άλλη χώρα. Και ας πούμε ότι κάποια στιγμή γυρνάς στο πατρικό σου σπίτι στην Ελλάδα και βρίσκεσαι στη σοφίτα. Εκεί υπάρχει ένα μεγάλο μπαούλο που είχες κλειδώσει πριν φύγεις γράμματα, φωτογραφίες, σκέψεις, έρωτες, απόπειρες. Έπειτα λοιπόν από τόσα χρόνια στην ξενιτιά αισθάνεσαι έτοιμος να ανοίξεις το μπαούλο και να αναβιώσεις το παρελθόν. Αλήθεια όμως, αναβιώνεται το παρελθόν; Επιλέγεις πότε και ποιο παρελθόν θα ξαναγυρίσει; Και απ' την άλλη, βιώνεται το παρόν; Αναβιώνεται στο μέλλον;

Εγώ το παρελθόν με σένα το ξέχασα. Το παρόν ήταν τόσο σύντομο που δεν διαθέτει τα προσόντα να θεωρείται ανάμνηση. Το μέλλον μαζί σου ανύπαρκτο. Άρα, πώς να ζήσω; Πώς να ζήσω μ' εμένα και, το κυριότερο, πώς να ζήσω με σένα..

Πίσω στο μπαούλο. Κάθε λοιπόν που αισθάνομαι ότι με ασφάλεια κλειδώνω τις αναμνήσεις μου στο μπαούλο της σοφίτας, κάθε που δυνατή κι αλώβητη προχωρώ παρακάτω, καταστρέφομαι. Σπάω. Σε τόσα πολλά, μικρά κομματάκια τα οποία ούτε να σκουπίσω δε μπορώ. Μόνο που υπάρχουν, με εκνευρίζουν. Γιατί είναι τόσα πολλά. Ούτε εγώ αλλά ούτε ο εγωισμός μου μπορούν να με σώσουν. Και κείτομαι ανήμπορη στη δίνη της υπερβολής μου. Στη λαίλαπα της ασυδοσίας μου. Στην καταθλιπτική μανία του alter ego μου. Κι έτσι σπασμένη, με τσιρότα και γάζες, με σελοτέιπ και συρραπτικά, παριστάνω τη γυναίκα αράχνη. Μόνο που ποτέ δεν υπολογίζω ότι τα δικά μου δίχτυα είναι και τα πιο επικίνδυνα. Και πιάνομαι και σ' αυτά. Κι αν γοργόνα θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου και να ωραιοποιώ τις καταστάσεις, ξέρω καλά ότι ψεύδομαι ασυστόλως και στον καθρέφτη δεν κοιτώ. Δεν έχω είδωλο. Δεν έχω φωτεινότητα. Όλες οι ρυθμίσεις μου αποσυντονίζονται. Και πάλι απ' την αρχή. Και μάλιστα χωρίς back-up. Πόσο μαλάκας είμαι..

2 σχόλια:

f_a είπε...

Mono ena provlima yparxei me ola afta. To mpaoulo den einai pote se mia 3eni xwra, kapou makria. To mpaoulo einai pantote mazi mas, to kouvalame katw apo tin masxali mas, mexri pou 3exname oti einai kan ekei. Kai tyxainei na to 8ymomaste otan einai na valoume mesa alli mia anamnisi, alli mia empeiria. Ekei pou 8a prepei na to anoi3oume, kai na kataferoume na xwsoume mesa afto pou 8eloume na krypsoume. Pote den eimaste monoi mas. Panta exoume back-up. Kai apo kei pou den to perimenoume.

Όναρ είπε...

Εγώ δε διάλεξα να κρύψω, οι καιροί με ανάγκασαν, ίσως και οι αποστάσεις. Κι αν το φάσμα του χρόνου και του ήχου ποθώ να σπάσω οι προσπάθειες μου πέφτουν στο κενό μαζί με τα όνειρά μου. Κι αν όνειρα μπορώ να κάνω με το τίποτα, κι αν το κενό γεμίζω με φαμφάρες, δε φτάνει. Δε φτάνει ούτε να σε αγγίξει αλλά ούτε να το αισθανθείς. Ούτε εσύ, ούτε κανείς. Τη διαφορά την κάνουν οι εικόνες και οι σκέψεις. Οι εικόνες που ο πλανόδιος ζωγράφος της ψυχής μας δημιουργεί όταν εμείς είμαστε εκεί μπροστά του και όχι όταν κάνουμε σεργιάνι στη φαντασία και στις ονειρώξεις του. Άσε που ο δικός μου ζωγράφος με έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό. Κι αν συγκροτημένος άνθρωπος θαρρείς πως είμαι, κάνεις λάθος..