Τίποτα..

Πήγα την προηγούμενη εβδομάδα τριήμερο και νόμιζα ότι χαλάρωσα. Τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι πέρασε μήνας από τότε. Και δεν είναι οι πολλές ώρες στο γραφείο. Αλοίμονο, δική μου δουλειά είναι. Τί να είναι;

Μήπως ότι δεν είμαι καλά ψυχολογικά; Και πότε θα γίνω δηλαδή αν συνέχεια το αναφέρω και ποτέ δεν κάνω κάτι ουσιαστικό γι' αυτό; Η γκρίνια δεν υπήρξε ποτέ αγαπημένο μου σπορ αλλά καταντώ να την υιοθετώ ως καθημερινή συνήθεια.

Οι επιλογές μου μου φαίνονται απαράδεκτες και ο εαυτός μου ανυπόφορος. Ήρθε και ο φίλος μου ο Θ. τις προάλλες και καθήσαμε στο μπαλκόνι συζητώντας για ώρες. Συμπέρασμα: όλα τα ζευγάρια προβλήματα έχουν. Άλλα άλυτα κι άλλα ανύπαρκτα. Καθόλου ενθαρρυντικό όλο αυτό, το ομολογώ.

Ιδιαίτερη όρεξη δεν έχω. Ιδιαίτερη έμπνευση δε καθόλου. Τί έχω; Απαισιοδοξία και αγανάκτηση. Για συγκεκριμένα και αφηρημένα θέματα. Το πρόβλημα είναι τί κάνω γι' αυτά. Κι εγώ σου λέω ένα μεγάλο και πολύχρωμο Τ Ι Π Ο Τ Α όπως λέμε γάματα με μεγάλα γράμματα.

Πού θα μου πάει όμως..θα το βρω το πούστικο το κέφι.

Μήπως έχετε καμιά ιδέα..;