Τζιά ίσον μαγνήτης

Με σημάδια οργανωμένης ζωής απ' την 4η χιλιετία π.Χ., η Τζιά δε σταματά να αναπνέει και να καλεί. Κάλεσμα μαγνήτης με έναν πόλο, αυτόν της έλξης.

Το νησί σε σχήμα αμύγδαλου με τις βραχώδεις ακτές και τις βασιλικές βελανιδιές σε κερδίζει καθώς το ζεις. Το κώνειο, οι αετοί, οι πέρδικες και οι σαΐτες μόνιμοι κάτοικοι πέραν του θεού Απόλλωνα και της Αθηνάς.





















Σε χώρο και χρόνο ένα εκτυλίσσονται ιστορίες και τα λεπτά περνούν δίπλα σου χωρίς να σ' αγγίζουν. Γιατί απλά είσαι εκεί. Μέσα στη μήτρα της, μέσα στην αγκαλιά της.





















Όπως τα διάφανα νερά σε περιμένουν κι αδημονούν το κορμί σου να κυκλώσουν. Έτσι, ανήμπορος, τους παραδίνεσαι.

Κι όταν πια τα όνειρά σου δέσεις με σκοινί στην πέτρα της προσμονής τότε ελεύθερος πια μπορείς να ταξιδέψεις στο άπειρο..

Φεύγω..

Έφτασε η ώρα..

Να πάω σε γαλάζια βουνά και γκρι θάλασσες..

Να ξαπλώσω πάνω σε φύκια ξεβρασμένα απ' τα βάθη του Αιγαίου..

Να διαβάσω ποιητές και πεζογράφους..

Να μη σκέφτομαι..

Να αναπνέω..

Να ζω..

Θα ξαναβρεθούμε σε μία εβδομάδα..

Ακριβώς..

Εικόνες: www.mattbarrett.net/photos

The loser takes it all..

Κυριακή απόγευμα..

Αποφασίζουμε να πάμε σινεμά και να ακολουθήσουμε τη μόδα της εποχής. Κανονικά θα πηγαίναμε στην Αίγλη στο Ζάππειο αλλά για ανεξιχνίαστους λόγους επιλέγουμε τη Μπομπονιέρα στην Κηφισιά.

Φτάνοντας εκεί ο κόσμος είχε στηθεί σε ουρά. Κάνω ασκήσεις ηρεμίας και περιμένω υπομονετικά. Μπαίνω στο χώρο και διαπιστώνω ότι δεν υπάρχουν ελεύθερες θέσεις. Αρχίζει το αίμα μου να κυλά γρήγορα αλλά καταφέρνω να συγκρατηθώ καθώς αλλοπρόσαλοι άνθρωποι γύρω μου με σπρώχνουν για να καθήσουν. Πού άραγε;

Βρίσκουμε δύο θέσεις στον εξώστη (τύπου) όπου βλέπουμε την οθόνη στραβά και φυσικά μακριά. Ο χώρος, αν και είναι η πρώτη παράσταση, είναι βρώμικος.

Επισκέπτομαι την καντίνα και συνειδητοποιώ ότι τελικά έχω έρθει σε κυριλέ εστιατόριο οπότε θα περάσω καλά. Αφού πληρώνω τα ωραία μου 20 € για ένα νερό, μια coca cola light και 2 hot dog επιστρέφω "χαρούμενη" στη θέση μου. Το έργο ξεκινά αλλά το κοινό δε σταματά να μιλά. Ο ήχος είναι υπερβολικά χαμηλός για να φτάσει ως τα αυτάκια μου (κακό). Η κοπέλα που κάθεται δίπλα μου είναι έγκυος (καλό) κι εγώ δεν μπορώ να καπνίσω (καλό;).

Στα πρώτα δέκα λεπτά της προβολής κοιτάω την Α με το πιο λυπημένο μου βλέμμα αλλά δε μου δίνει καμία σημασία οπότε πηγαίνω και παίρνω μία Corona (από δράση ή αντίδραση). Παρατηρώ τους γύρω μου, σκέφτομαι πόσο ανίδεοι είναι οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης και αναθεωρώ την απόφασή μου να μείνω στη χώρα αυτή.

Όσο για το έργο έχω να πω ότι η Meryl Streep είναι τρομερά ταλαντούχα και ποιοτική ηθοποιός. Τελεία. Την παύλα θα την χρησιμοποιήσω για να σχολιάσω το κοινό της επόμενης παράστασης που ήταν σαφώς πιο πολιτισμένο. Συμπέρασμα: σινεμά στις 9 κομμένο!

Το (κατα)κα(ϊ)μμένο ποστ..

Υποσχέσεις όταν δίνουμε οφείλουμε να τις τηρούμε.

Γι' αυτό κι εγώ είμαι εδώ, ρίχνω το επίπεδό μου στο πάτωμα,

το πατάω, το λιώνω και σου λέω αγαπημένε μου Mahler ότι

όπως ευχήθηκες ψες βράδυ..
το βιντεάκι παίζει μόνο για πάρτη σου..


Τυχερούλη..


Πάλι σου κατσε..


Οποιοσδήποτε θέλει να εκφράσει οποιοδήποτε παράπονο
(μικρού, μεγάλου ή μεσαίου μεγέθους)
μη διστάσει να πατήσει εδώ.


Και μην ξεχνάτε..σας αγαπώ..

Εικόνα: www.paw-moukelis.blogspot.com

Φθινόπωρο να μυρίζει..

Στα φαράγγια της λήθης, τα δαιδαλώδη στενά του μυαλού μου κατειλημμένα παραμένουν. Εκεί που αρνήθηκα να σε βάλω, εκεί που αρνούμαι να μπω..

Σε μια μέρα που πιο πολύ φθινόπωρο και βροχή μυρίζει εγώ σε παραλίες γυμνιστών θα ταξιδέψω και κορμιά θα ξεμπλέξω..από τη δίνη του έρωτα, από τον κισσό της συνήθειας..Κι όταν τον γόρδιο δεσμό τους λύσω θα τ' αφήσω..μόνα πάνω στην άμμο το σημάδι τους ν' αφήνουν στους καιρούς..

Οι καιροί περνούν κι εγώ γίνομαι εκκρεμότητα..Άχρωμη, άγευστη, δίχως χτύπο μα τόσο ζωντανή εκκρεμότητα..

Όπως του πελάγου οι βράχοι..

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι..λέει το τραγούδι. Αλλά και ποιος δε ζει μόνος του. Η κάθε μέρα και η κάθε νύχτα κρύβει και μία μοναξιά. Και ίσως τη χρειάζεσαι. Ίσως πάλι και όχι. Μα, πώς να νιώσεις τη χαρά αν πρώτα δεν περάσεις μια βόλτα απ΄τα πλακόστρωτα στέκια της μοναξιάς..

Κλειστοί χαρακτήρες σε ζωές κλειστές..

Ανοιχτοί χαρακτήρες σε ζωές σπάταλες..

Αχόρταγα συναισθήματα σε μίζερες πράξεις..

Γεμάτες δόλο..

Άδειες στιγμές..

Πολύ γαλάζιο..

Λίγο γκρι και άπρο..

Δώσε μου να πιω από αυτή τη θάλασσα που μέσα σου κρύβεις..

Δώσε μου να γλυκοφιλήσω το κοριτσάκι που πίσω σου ακολουθεί..

Δώσε μου να κρατήσω ευχές που δεν έκανες..

Δώσε μου να δω εικόνες που δε ζωγράφισες..

Δώσε μου να ερωτευτώ όλα αυτά που δεν είσαι..

Κι εγώ γι αντάλλαγμα..

Την αύρα σου θα νιώσω και θα ξαναγεννηθώ..

Στον κόσμο που μίσησες..

Στην ώρα που νοστάλγησες..

Σε όσα δεν πρόλαβες να ονειρευτείς..

Σε όσα θα 'ρθουν και όσα θα προσπεράσουν..

Περί αλήθειας..

Έπειτα από πρόσκληση του αγαπητού κουλτουριάρη Mahler θα μιλήσω (αν και θα ήθελα να το αποφύγω) για την Αλήθεια.

Ανθρωπόμορφα αν τη σκεφτεί κανείς φαντάζει γυναίκα με μακριά μαλλιά και λευκά αέρινα ρούχα. Καθαρή και άτρωτη. Όσο ευαίσθητη τόσο δυνατή..


Σα ζώο αν τη δεις, ένα μικρό σκαθάρι είναι. Βρίσκεται παντού κι όμως δε φαίνεται αν ολάνοιχτος δε πας γυρεύοντάς το. Την ησυχία δε σου διαταράσσει μα το σκηνικό για πάντα..

Σαν επιλογή αν τη θεωρήσεις μοιάζει δύσκολη. Σαν στάση ζωής..ακόμα πιο δύσκολη.

Καταλήγω να πιστεύω ότι σα σκαθάρι είναι η Αλήθεια. Μικρή, καθόλου ζουμερή. Με έξι πόδια και δυο κεραίες. Γκρι σε λευκή χαρτοπετσέτα. Παντός καιρού. Ταιριάζει με όλα τα χρώματα, όλες τις λέξεις και όλες τις σκέψεις. Αρθρώνεται εύκολα. Ακούγεται δύσκολα.

Το σκαθαράκι αυτό επιλέγω να έχω μαζί μου σε μια λευκή χαρτοπετσέτα απαλά τυλιγμένο για να το κοιτώ όποτε μπορώ και να το κρύβω όταν ύπουλη και διστακτική γίνομαι. Μα κάποιες φορές ξεγλιστρά μόνο του και από την τσέπη μου το σκάει. Καλά κάνει. Η αλήθεια να λέγεται..

Σήμερα που γιορτάζουμε..

Πήγαμε στην παραλία και μου είπες στα κλεφτά δυο λογάκια.. έπειτα σε άφησα και πήγα στο χωριό μου..δε σου είπα ούτε ένα λογάκι..Και να που γύρισα στην αγκαλιά σου και κοίτα να δεις (όπως λέμε άκου να μαθαίνεις) σύμπτωση..

Eίναι τα γενέθλιά σου..












Χρόνια Πολλά λοιπόν μωρό μου..

Σου εύχομαι και από εδώ και κοίτα να διαβάσεις τα σχόλια γιατί οι φίλοι - συνοδοιπόροι - αδερφές ψυχές bloggers δε θα σε αφήσουν έτσι..

39 χρόνια στη ζωή δεν είναι και πολλά..δεν είναι βέβαια και λίγα..σημασία έχει να τα ζεις..όμορφα ή άσχημα δεν έχει να κάνει..αρκεί να τα ζεις..και κυρίως να τα ζεις μαζί μου..ή με όποιον εσύ αισθάνεσαι ευτυχισμένη..(για να μη φανώ και πολύ εγωίστρια..εννοείται ότι ούτε το εύχομαι ούτε το εννοώ)

Χρόνια Πολλά λοιπόν μωρό μου..

Ατενίζοντας το αύριο σήμερα..

Ατενίζοντας το αύριο σήμερα σου δίνεται η μοναδική ευκαιρία να κάνεις λάθος. Και αυτό είναι το όμορφο και το μαγικό της ζωής. Το λάθος. Γιατί τί γλύκα θα είχε το σωστό αν δε συνοδευόταν από το λάθος..

Ατενίζοντας το αύριο σήμερα σου λέω ότι γύρισα πιο γεμάτη. Πιο ηλιοκαμμένη και πιο χορτάτη. Από εικόνες, από αύρες και αισθήσεις..

Πριν επιστρέψω στην κόλαση της Αθήνας που όλοι λατρεύουμε ατενίζω για τελευταία φορά το αύριο απόψε..

Συνέχισε να μου χαμογελάς και να μου λες στα κλεφτά ότι μ' αγαπάς..